Naar aanleiding van de uitbreiding van een verkaveling werd een vlakdekkende archeologische opgraving uitgevoerd op het terrein gelegen tussen de Appelsvoorde, de Gentstraat en de Moortelstraat te Temse (deelgemeente Tielrode). De opgraving volgde op een eerder vooronderzoek met ingreep in de bodem aan de hand van proefsleuven. Dit vooronderzoek leverde vondsten en sporen op daterend uit de ijzertijd en/of de Gallo-Romeinse periode, waardoor het archeologisch potentieel van het terrein als hoog werd ingeschat en een opgraving werd aanbevolen.

Tijdens de opgraving bleek de bodem tot op een diepte van ca. 80 cm sterk gehomogeniseerd door doorgedreven landbouwactiviteiten en bioturbatie, waardoor de archeologische sporen slecht leesbaar waren. In een eerste vlak werden zestien ronde tot ovale kuilen aangetroffen, die werden geïnterpreteerd als het gevolg van het rooien van bomen op het gebied in de tweede helft van de 20ste eeuw. Op hetzelfde niveau werden ook moestuinbedden aangetroffen van een (sub)moderne datering.

In het twee archeologische vlak, onder de gehomogeniseerde bovenlaag, werden sporen aangetroffen die op basis van hun archeologische inhoud gedateerd kunnen worden in de laatste fase van de vroege ijzertijd. Het betreft een mogelijke gebouwplattegrond opgebouwd uit zes paalkuilen, de plattegrond van een bijgebouw, enkele losse paalsporen en twee mogelijke extractiekuilen die na gebruik dienstdeden als afvalkuil en daarom een grote hoeveelheid archeologica bevatten. 

Het archeologische vondstenmateriaal bestaat voornamelijk uit vaatwerk in handgevormd aardewerk, zowel fijn- als grofwandig. In enkele paalkuilen van de mogelijke gebouwplattegrond werden twee gedeeltelijke recipiënten in handgevormd aardewerk gevonden, waarvan één wellicht in de Haprstedt-stijl van de vroege ijzertijd, met kenmerkende vingertopindrukken in de rand. Andre voorkomende vormen zijn potten, schalen, kommen en enkele spinklosjes en weefgewichten. Ook lithische artefacten werden gerecupereerd, met name een sterk verbrande rolkei, mogelijks een kooksteen, fragmenten van klingen in silex en fragmenten van zandstenen maalstenen.  

Twee fragmenten van organisch materiaal werden gebruikt voor een 14C-datering. Eén houtskoolfragment uit een paalkuil van de mogelijke plattegrond kon worden gedateerd tussen ca. 830 en 780 BC. Een stuk verbrand bot uit de afvalkuil gaf een ruime datering tussen ca. 770 en 540 BC. 

Het onderzoek leverde aanwijzingen op voor bewoning ter plaatse gedurende de laatste fase van de vroege ijzertijd, tussen de late 7de en de vroege 5de eeuw BC. De basis van deze interpretatie zijn de aardewerkvormen afkomstig uit twee mogelijke extractiekuilen die een tweede leven hadden gekregen als stortkuil voor huishoudelijk afval. Ze suggereren ook de aanwezigheid van een woonhuis in de onmiddellijke omgeving, wat de identificatie van de gebouwplattegrond kracht bijzet. Een vierpalig bijgebouwtje behoorde in ieder geval met zekerheid tot het erf. Door de grote mate van homogenisering in de bodem bleef het beeld van de ijzertijdoccupatie op de site echter eerder beperkt.