Het terreinonderzoek vond plaats naar aanleiding van het melden van een toevalsvondst in juni 2020. Meteen was duidelijk dat de aangetroffen structuur een deel van de 19de-eeuwse sluis betrof die ooit de verbinding vormde tussen de Schelde en de Zuiderdokken. Naast de aard van de structuur duidde ook de ligging hierop; een deel van de voormalige voorhaven van de sluis vormt nog steeds een inham in de Scheldekaaien.

De Zuiderdokken werden tussen 1877 en 1884 aangelegd, gelijktijdig met de bouw van een nieuwe kaaimuur langs de Schelde. Tussen 1967 en 1969 werden de dokken gedempt. Zowel voor de sluis als de dokken zijn veel archiefgegevens beschikbaar. Naast diverse topografische kaarten waarop de dokken staan afgebeeld, zijn zeer gedetailleerde ontwerpplannen van de gehele structuur bewaard. Verder bestaat er een fotoalbum over de aanleg van de Scheldekaaien en de dokken, destijds door de aannemer van de werken samengesteld.

De Cockerillbrug was één van de twee bruggen over de sluis. Het was een draaibrug die in geopende toestand rustte op een lagergelegen platform. Op het terrein was al snel duidelijk dat de gedocumenteerde sleuf op de rand lag van het platform van de Cockerillbrug met een aangrenzend deel van de IJzerenpoortkaai. Bij het terreinwerk is vastgesteld dat de randen van het platform en de overige delen van de wanden van het sas opgebouwd waren uit grote blokken blauwe hardsteen. Het centrale deel van het platform was opgebouwd uit dunnere platen blauwe hardsteen. Ondanks de ondiepe ligging en de verstoring door een bestaand riool, bleek de structuur goed bewaard. Alleen de bovenste delen van de sluis lagen binnen de begrenzing van het nieuw aan te leggen riooltracé en werden onderzocht. De diepere delen bleven onaangeroerd.