Tijdens de archeologische begeleiding door de IOED Raakvlak van het uitgraven van een werkput op het perceel van de Gouden-Handstraat 6, een tip van de dienst Monumentenzorg en Erfgoedzaken van de Stad Brugge, kwamen oude bakstenen muren aan het licht. De werkput werd uitgegraven voor de aanleg van een liftkoker binnen de context van zeer ingrijpende renovatiewerken van het pand. Dat deze werken best van nabij werden opgevolgd, was evident. Het belang van dit perceel staat immers buiten kijf: van 1431 tot 1441 was het de eigendom van niemand minder dan de meester-schilder Jan Van Eyck. Dankzij de samenwerking met en de in-house expertise van stedelijke (erfgoed)diensten kon dit kleinschalige, maar wetenschappelijk zeer relevante dossier, dat buiten het traject voor archeologisch onderzoek bij vergunningsaanvragen viel, ondervangen worden.
Het verdere terreinonderzoek door Raakvlak binnen de beperkte ruimte van de werkput maakte duidelijk dat de hoek van een bakstenen fundering van een huis was aangesneden. Het grote baksteenformaat wijst naar de 13de eeuw voor de bouw van het pand. Gezien de ligging op het perceel en de oriëntatie ten opzichte van de Gouden-Handstraat is de kans groot dat hier de zuidwesthoek van het pand is aangesneden dat later, in 1431, door Jan Van Eyck is aangekocht, al dan niet om er zelf in te wonen (wat wel zeer plausibel is). Het is wellicht nog steeds dit pand dat in 1726-1730 werd gesloopt.
Bij het vrijleggen van het muurwerk kwamen enkele aardewerkvondsten aan het licht. Een kannetje uit hoogversierd aardewerk kan wellicht gelinkt worden aan de 13de- of vroeg-14de-eeuwse bewoning van het pand. Een bodem van een steengoedkruik met oranjerode verfrestant deed dromen van het atelier van Van Eyck. De kruik zelf zou misschien nog van het huishouden van Van Eyck kunnen zijn geweest, maar de verf zelf en dus het gebruik van de bodem als verfbakje zeker niet. Radiokoolstofanalyses van het loodwit uit de verf resulteren in een datering met grootste kans rond het midden van de 17de eeuw, met een kleine kans in de eerste helft van de 16de eeuw. Verder is de vondst van een benen dominosteen nog vermeldenswaardig. Het moet wellicht vanaf het midden van de 18de eeuw gedateerd worden. Aangezien het pand waarvan de fundering werd aangetroffen in 1726-1730 werd afgebroken en plaats ruimde voor een erf waar pas in 1855 een nieuw huis werd gebouwd, werd deze dominosteen wellicht verloren op het erf of hoorde het toe aan de bewoners van het nieuwe huis.
Geen enkel object kan dus met zekerheid gelinkt worden aan Jan Van Eyck, zijn huishouden of zijn atelier. Dit doet echter niets af aan het belang van de aangetroffen bakstenen fundering.
