De archeologische site langs Diksmuide Oostendestraat ter hoogte van nummer 9 is een site met een beperkte complexe verticale stratigrafie. Tijdens het onderzoek werden voornamelijk sporen uit de late middeleeuwen en met name uit de 13de tot 14de eeuw aangetroffen. De datering van deze sporen werd bekomen op basis van absolute C14-dateringen, het aangetroffen aardewerk en de onderlinge stratigrafische relaties van de sporen. Binnen de site konden een negental fasen worden onderscheiden. De eerste fase – te dateren in de eerste eeuwen van de late middeleeuwen - werd gekenmerkt door de aanwezigheid van grachten en depressies die het terrein afwaterden richting de Handzamevaart. De tweede tot vijfde fase werd gedateerd op het einde van de 13de en tijdens de 14de eeuw en zijn het meest informatief voor de site. Tijdens deze fase werd de site in gebruik genomen als woonzone en werden er artisanale activiteiten uitgevoerd. De aangetroffen gronden waren waarschijnlijk tuinzones van de percelen met een west-oost verloop waarvan de bewoning zich langs de Oostendestraat bevond. Deze waren afgezet met bakstenen muren en een mogelijke palenrij.
De aangetroffen afvalkuilen met dierlijk artisanaal afval uit deze periode zijn zowel informatief over het landbouwbedrijf uit deze periode als over de artisanale productie. Naar het einde van de 14de eeuw werd waarschijnlijk de stadsgracht ten noorden van het terrein aangelegd. De overgang van de 15de naar de 16de eeuw wordt dan weer gekenmerkt door het slechten van de bakstenen muren en een mogelijke ophoging van het terrein, iets later dan werd opgemerkt in het westelijker gelegen Begijnhof. In de 20ste eeuw werden daarna nog enkele puinkuilen aangelegd op het terrein.