Met deze opgraving werd het 15de en 16de-eeuwse dorp Stene onderzocht. Enkele oudere kuilen en een brede gracht worden gedateerd tussen 1450 en 1550. Het plangebied situeert zich op een zone waar het dorp door een brede, vermoedelijk dorps-begrenzende greppel, toegang heeft naar het meer oostelijk gelegen hinterland. Een leeflaag ontwikkelde zich binnen het plangebied waarin nederzettingsafval zich accumuleerde. De sporen, pakketten en aangetroffen vondsten duiden op veeteelt en akkerbouw maar mogelijks ook op andere activiteiten zoals baksteenproductie en selnering: het winnen van zout uit veen. Voor het beleg van Oostende (na 1585) vond een bewoningsuitbreiding plaats door de bouw van twee bakstenen gebouwen waarin verschillende wafelijzers en aardewerk is teruggevonden. Meeste vondsten indiceren dat één van de gebouwen diende als herberg. Er komt een einde aan deze bewoning na het beleg van Oostende (1601-1604) waarbij de gebouwen afbranden en verlaten worden. De nauwe datering van deze context maar ook door de situatie waarin de vondsten werden achtergelaten en bewaard bleven zijn uniek en zorgen ervoor dat deze een belangrijk referentie kunnen worden in toekomstig archeologische onderzoek in de regio. 

De dorpskern van Stene zal zich na 1604 verder ontwikkeling rond de kerk. Tot aan de Tweede Wereldoorlog zal het plangebied echter onbebouwd blijven. Tijdens de Tweede Wereldoorlog wordt een loopgravencomplex aangelegd rond Stene die verschillende geschutstellingen verbindt met schuilbunkers. Een van de bakstenen loopgraven loopt dwars door het plangebied en heeft de 16de-eeuwse bewoningsporen lokaal vernield. Ook de onderkant van een logistiek gebouw werd opgegraven. Net na de oorlog werden deze structuren deels uitgebroken en dichtgesmeten. Uit de dichtgesmeten stukken is veel vondstmateriaal gerecupereerd zoals vaatwerk, bouwmateriaal en een geweer. Het vondstmateriaal dateert deel uit de Tweede Wereldoorlog maar ook uit de periode erna.