Tijdens het veldwerk werd slechts één vuursteenvondst verzameld. De aangetroffen vuursteen betreft een oppervlaktevondst, niet gerelateerd aan een spoor. Het gaat om een mogelijk afgeknotte afslag met enkele retouches. Het is niet mogelijk de vondst nader te dateren dan het mesolithicum of neolithicum, met een lichte voorkeur voor de laatste periode. Hoewel het slechts één vondst betreft, bevestigt deze wel nogmaals de prehistorisch aanwezigheid in het gebied.

Tijdens de opgraving zijn een aantal sporen, grotendeels paalkuilen, aangetroffen die op basis van het aardewerk in de ijzertijd geplaatst kunnen worden. Ze liggen verspreid over alle werkputten, maar lijken vooral in het westen van het terrein te clusteren. Er zijn hierin echter geen structuren herkend. Omwille van de lage densiteit aan sporen en het ontbreken van structuren, rijst het vermoeden dat de sporen binnen het plangebied deel uit te maken van de periferie van een nederzetting. Het is plausibel dat de kern van bewoning zich eerder ten oosten tot zuidoosten van de opgravingen zal bevinden.

De huidige opgraving leverde enkele sporen uit de Romeinse periode op. Deze sluiten aan bij de sporen uit de opgraving aan de Poekestraat, net ten noorden. Zo kon het verdere verloop in zuidwestelijke richting van een erfgreppel vastgesteld worden. Daarnaast zijn ook enkele paalkuilen en minstens één kuil in de Romeinse periode te dateren. Net ten noorden van de grens tussen beide opgravingen liggen enkele spiekers, het is plausibel dat gerelateerde sporen doorlopen in de zuidelijke zone. Tijdens de huidige opgraving zijn geen structuren herkend in de paalsporen. Ten slotte werden ook enkele losse vondsten aan het vlak aangetroffen die in de Romeinse periode gedateerd kunnen worden.
Ter hoogte van de Poekestraat werd de occupatie vermoedelijk in de eerste eeuw gedateerd, dit gebeurde op basis van de aangetroffen gebouwtypes. Het lijkt erop dat de sporen binnen de huidige opgraving eerder de periferie uitmaken van het meer noordelijk gelegen erf en dus binnen hetzelfde tijdskader te plaatsen zijn.

Tijdens de opgraving zijn enkele paalsporen aangetroffen die duidelijk jonger zijn en eerder vanaf de late middeleeuwen gedateerd kunnen worden. Ze zijn waarschijnlijk te relateren aan het gebruik van het terrein als akkerland. Volgens historische kaarten is het gebied immers minstens sinds de 18de eeuw in gebruik als akker- of grasland.

Er werden dus resten uit de steentijd, de ijzertijd en de Romeinse periode aangetroffen tijdens de opgraving. De sporen en vondsten wijzen niet op een rechtstreekse bewoning binnen dit deel van het terrein. Het gaat in alle periodes eerder om de periferie van bewoning, waarbij de gebouwplattegronden zich elders situeren. Vanaf de late middeleeuwen blijkt het terrein in gebruik als akkerland. De gegevens uit de opgraving wijzen op occupatie gedurende verschillende eeuwen en vullen de bestaande kennis uit de omliggende opgravingen aan. De bewoning spreidt zich hier over een grote oppervlakte uit en de begrenzing ervan kan nog niet aangeduid worden.