Op basis van de boringen kan aangenomen worden dat het originele loesslandschap, nadat het is ingesneden door de Hoezebeek, een fase van erosie heeft gekend, waarbij door neerslag en landbouwactiviteiten grote hoeveelheden loess van de hellingen zijn afgestroomd, richting de Hoezebeek. Op die manier zijn verschillende zijvalleien langs de beek ontstaan. Het afstromende colluvium werd afgezet in de alluviale vlakte, een deel stroomafwaarts maar stelselmatig ook ter hoogte van het studiegebied. Nadat deze vlakte was opgevuld, is het colluvium ook in de zijvalleien afgezet, waardoor het landschap sterk genivelleerd is en van de oorspronkelijke valleien slechts een vaag reliëf in het hedendaagse landschap achterblijft. 
In loessbodems zonder erosie wordt de kalkrijke loess verwacht op 3,5 tot 4 m diepte. In het projectgebied werd dit materiaal op sommige plaatsen al op minder dan een meter diep aangeboord. Het lijkt dus erop dat de originele bodem afgeknot is, en zijn enkel de diepere delen van de originele leembodem bewaard. Nergens is een begraven A-horizont gedetecteerd, behalve een heel recente. Op basis van deze resultaten kan geconcludeerd worden dat de verwachting naar steentijdarcheologie zeer laag is in het gebied.

Het proefsleuvenonderzoek leverde sporen en vondsten op uit verschillende periodes.
Uit de metaaltijden zijn naar alle waarschijnlijkheid geen sporen aangetroffen, maar wel een vondstensemble, afkomstig uit de alluviale afzettingen van de nabijgelegen Hoezebeek. Op één locatie was er een concentratie materiaal aanwezig, wat wijst op een bewoningssite in de directe omgeving, mogelijk uit de (vroege) ijzertijd. Gezien de beperkte schaal van de geplande werken – een rioleringssleuf van 1,35 m breed - is er voorlopig weinig ruimtelijke inzicht of info over de context van de vondsten.
Er werden voorts bewoningssporen uit de vroege middeleeuwen waargenomen ter hoogte van het geplande bufferbekken. Het betreft een tweetal gebouwplattegronden (woon- en bijgebouw?) met daarrond enkele kuilen, die duiden op een bewoningssite. Tot het vondstmateriaal behoort Merovingisch aardewerk en Romeins dakpanmateriaal. Er is zeer plaatselijk een mogelijke bewerkingshorizont uit de vroege middeleeuwen aanwezig, waarvan staalnames zijn genomen voor eventueel verder onderzoek (micromorfologisch- en pollenonderzoek, OSL-staalnames). 
Ook buiten het bufferbekken, ter hoogte van de rioleringsstreng, zijn enkele vermoedelijke vroegmiddeleeuwse sporen aan het licht gekomen. Ze suggereren dat de site zich nog verder noordelijker uitstrekt. De beperkte schaal van de geplande werken (rioleringssleuf van 1,35 m breed) laat hier echter slechts een zeer beperkt ruimtelijk inzicht toe.