Op basis van de aangetroffen sporen in combinatie met de uitgebreide historische data wordt gekeken naar een gietijzeren pier uit 1894 die tijdens de Eerste Wereldoorlog werd verwoest maar waarvan de gietijzeren kolommen in 1930-33 als wapening voor een nieuwe betonnen pier werden
hergebruikt. In 1939 wordt door het Belgisch leger onder de pier een betonnen bunker opgericht met een tankkoepel, het betreft één exemplaar in een reeks van dertien langs de Belgische kust. Tijdens de Tweede Wereldoorlog, vermoedelijk begin 1944, breken de Duitsers het eerste segment van de pier af om er een bunker te bouwen, zeer waarschijnlijk een, lokale variatie op, een Regelbau model 219 met een zeer ruime omkraging, vermoedelijk een latere aanpassing van het model. Deze bunker is onderdeel van de uitbouw van de pier als Weerstandsnest WN Pier, en reikte hoger dan de promenade. Na de oorlog werd de bunker opgemeten en gesloopt en wordt de pier wordt opnieuw vervolledigd.

De aard en bewaring van de Belgische bunker was aanvankelijk zoals gekend en verwacht. De opbouw was intact aanwezig. Bij de sloop van de pier werd geen extra schade aan de structuur aangebracht. Het interieur van het bovenste deel van de geschutskoepel kon worden vrijgemaakt van recent puin tot op een vloerniveau waar een smal mangat verder onderzoek verhinderde. In het kader van een bewaring in situ werd het ook niet nodig geacht de, schijnbaar zuivere, vulling verder te verwijderen.

Na de beslissing tot en de sloop van de Duitse bunker bleek de Belgische koepel ook nog over een achterliggende munitiekamer te beschikken. Bij de sloop van de Duitse bunkerplaat werd een deel van de geschutskoepel echter ernstig beschadigd aan de westelijke zijde. In de achterbouw, die onder de Duitse omkraging werd aangetroffen, werd de originele toegang aangetroffen met de restanten van een ladder in het mangat. De bovenkant van de toegang werd manueel vrijgelegd waarbij kon worden vastgesteld dat het interieur in vrij goede staat was en opgevuld was met vrij zuiver zand.

De Duitse bunker bleek zowel qua bewaring als omvang veel ruimer en beter bewaard dan voorafgaand verwacht. Het volledige vloerniveau en een omliggende omkraging konden worden onderzocht, grosso modo 21,4m op 16m. De uitgebroken opstand van de bunker kon deel in de uitbraaksporen en met behulp van de afbraakplannen uit 1948 gemakkelijk worden herkend en geïnterpreteerd. Op basis van de bewaarde vloer en fundering kunnen deze plannen verder vervolledigd worden. Binnen bleek ook nog een stalen vloerconstructie aanwezig om het artilleriestuk in bij terugslag te verankeren. Op basis van de opstelling kan worden verondersteld dat er maar 1 stuk tegelijk kon worden opgesteld.

Er werd 1 vondstnummer uitgeschreven, het ging echter om recenter materiaal. Deze vondsten werden niet weerhouden in het archeologisch ensemble.