Met het proefsleuvenonderzoek werden archeologische sporen uit de nieuwe-nieuwste tijd en recentere periodes aangetroffen. Het sporenbestand omvat uitsluitend kuilen die in het merendeel van de gevallen rechtstreeks te linken zijn aan (sub)recente verstoringen zoals nutsleidingen en aanleg- of afbraakkuilen horende bij de tot voor kort aanwezige bebouwing. De gebouwen gingen op basis van historische kaarten mogelijk terug op (een voorloper uit) het midden van de 19de eeuw. Hoewel een vrij hoog percentage van het toegankelijke plangebied (20,82%) reeds archeologisch werd onderzocht, werden andere of relevante archeologische sporen niet aangetroffen binnen het onderzoeksgebied. Vermoedelijk bevond het best bewaarde bodemarchief zich in de zuidoostelijke zone waar geen hoevegebouw stond, maar wel recent werd bebouwd en waar een nutsleiding voorkwam en bijgevolg niet meer toegankelijk was voor proefsleuvenonderzoek. Het potentieel op kenniswinst bij een archeologisch vervolgonderzoek in de vorm van een opgraving zo goed als nihil.