Tijdens het verkennende archeologisch booronderzoek werden drie steentijdartefacten opgeboord. Deze vondsten maken duidelijk dat in het plangebied inderdaad sprake was van steentijdaanwezigheid. De geïsoleerde ligging van de vondsten – de drie vondsten lagen tientallen meters uit elkaar – leek er op te wijzen dat het mogelijk om de resten van verschillende occupaties ging, maar een verdere interpretatie van de vindplaatsen was niet mogelijk. Eén van de drie vondsten vertoonde sporen van beschadiging, waardoor aan het in situ karakter van de vondst kan worden getwijfeld. Op basis van de morfologie van een andere vondst (microklingfragment) kon een eerste datering voorop worden gesteld. Minimaal een deel van de vondsten hoort in het mesolithicum thuis. De variabele diepte van de top van het zand maakte ook duidelijk dat het terrein oorspronkelijk een duidelijke topografie moet hebben gekend met kleine ruggen en ondiepe depressies. De steentijdvindplaatsen bevinden zich op of nabij de top van deze zandruggen.

Het waarderend archeologisch booronderzoek leverde geen bijkomende vondsten meer op. De bodemkundige waarnemingen wezen wel zeer duidelijk op het geaccidenteerde karakter van het terrein ter hoogte van de vindplaatsen. Verschillende antropogene pakketten, die tot in de moederbodem gingen, werden aangeboord. Met uitzondering van de vindplaats ter hoogte van VAB46 – mogelijk bevindt deze zich nog deels buiten het plangebied – was de kans reëel dat de steentijdartefactensites zo goed als integraal waren vernietigd door eerdere bodemingrepen. Het kennispotentieel bij verder archeologisch onderzoek was dan ook beperkt.

Ook het proefsleuvenonderzoek kon geen aanwijzingen vinden voor behoudens waardige archeologische sites, in dit geval met name sporensites. Alleen natuurlijke sporen en recente verstoringen werden aangetroffen.