De opgraving resulteerde in de documentatie van resten van een volmiddeleeuwse nederzetting uit de periode tussen 950-1200 na Chr. Een complex van greppels wordt geïnterpreteerd als erfafbakeningen waarbinnen verspreid (bootvormige) woon(stal)huizen en bijgebouwen voorkwamen. Een NNW-ZZO georiënteerd greppelcomplex bakent in ieder geval duidelijk een westelijke en oostelijke sector (met westelijke en oostelijke erven) af voor wat betreft dit deel van de volmiddeleeuwse nederzetting. Aangezien de grenzen van de nederzetting niet zijn bereikt, blijft een (tweeledige) opdeling van deze specifieke volmiddeleeuwse nederzetting vooralsnog hypothetisch.
De watervoorziening gebeurde via waterputten, waarvan drie exemplaren zijn aangetroffen. De meest precies gedateerde context betrof een waterput met een dendrochronologische datering van een eiken plank rond de herfst of winter van 1099-1100 na Chr. Dit sluit aan bij de 14C-datering van een bootvormig hoofdgebouw in de periode tussen 1030 en 1210 na Chr.
Ook de relatief beperkte hoeveelheid vondstmateriaal uit diverse spoorvullingen (waarbij het aandeel vroeggrijs aardewerk domineert) dateert voornamelijk uit de volle middeleeuwen. Het gaat in alle gevallen om sterk gefragmenteerd materiaal dat als rondslingerend nederzettingsafval in de spoorvullingen is terechtgekomen.

Op basis van de resultaten van het uitgevoerde paleo-ecologisch onderzoek van twee waterputten bleek sprake van een sterk antropogeen milieu tijdens de volle middeleeuwen, met akkers, tuinen, ruigten en betreden oevers. Er waren ook plantensoorten aanwezig die afkomstig zijn van meer woeste gronden, zoals heide, bos(rand) en moeras. Verder zullen enkele cultuurgewassen zijn geteeld (= akkerland of tuinen). Het grote aandeel soorten die voorkomen op stikstofarme of matig stikstofrijke en zure bodem kan wijzen op een gebruik van woeste gronden om de velden te bemesten.

Reeds in 2018 werd de aanwezigheid van een nederzetting uit de volle middeleeuwen vastgesteld tijdens een opgraving op een terrein langs de Eikenstraat in het historisch dorpscentrum van Reet. Sporen uit deze periode omvatten verschillende waterputten, afvalkuilen, een plattegrond van het bootvormige type en een hooimijt. Hoewel beide terreinen (Monnikenhofstraat en Eikenstraat) niet noodzakelijk gelijktijdig bewoond zijn geweest lijkt alvast sprake te zijn geweest van een relatief intense volmiddeleeuwse bewoning in deze (micro)regio. Uiteindelijk groeide enkel de nederzetting aan de Eikenstraat uit tot dorpscentrum rondom de (laat)middeleeuwse Maria Magdalenakerk.

Een beperkt assemblage van lithisch materiaal suggereert een low-density spreiding van artefacten uit de steentijd (finaal-paleolithicum tot en met neolithicum/vroege bronstijd), allicht behorende tot grotere complexen van (al dan niet beter bewaarde) artefactenvindplaatsen in deze specifieke (micro)regio.