De oudste vondst is een houtskoolmeiler, die op basis van C14 op de overgang van de late Ijzertijd naar de Vroeg-Romeinse tijd gedateerd kan worden. De vulling bestond uit homogeen eik. Andere sporen uit die periode werden niet aangetroffen.

Het bos lijkt in de late middeleeuwen plaats gemaakt te hebben voor landbouwgrond rondom een woonerf. Binnen de opgravingszone werd immers een mogelijke gebouwplattegrond met mestkuil aangesneden, omgeven door verschillende perceelsgreppels. Daarnaast werden ook een kuil of greppel met oostelijke palenrij en verschillende kuilen die een onderling ruimtelijk verband vertonen aangetroffen. Het is echter niet geheel duidelijk hoe deze kuilen geïnterpreteerd dienen te worden. Mogelijk gaat het om een gebouwstructuur of andere regelmatige inplanting, bijvoorbeeld een boomgaard. Ook deze structuren bevonden zich binnen een door greppels afgebakende zone. Binnen de perceelsafbakening vallen via oversnijdingen minstens twee fases, te dateren in de late middeleeuwen tot postmiddeleeuwen, te onderscheiden. Geen van de aangetroffen greppels komt overeen met de perceelsgrenzen die worden aangegeven op de 19de -eeuwse kaarten. Ze dateren van voor deze periode. Na de opgave van de laatmiddeleeuwse site raakte het terrein volledig in gebruik als landbouwgrond.