Van 5 oktober tot 10 november 2020 voerde BAAC Vlaanderen bvba een vlakdekkende opgraving uit aan de Dronckaertstraat te Menen.

De oudste activiteiten op het terrein vonden vermoedelijk plaats in de tweede helft van het neolithicum. Uit die periode dateert een kleine hoeveelheid vuursteen, die verspreid over het terrein werd aangetroffen

De oudste grondvaste sporen dateren in de Midden-IJzertijd (La Tène I, 450-250 v. Chr.). In die periode werd een omvangrijk greppelsysteem aangelegd dat een hoger terrein lijkt af te bakenen. Andere sporen uit deze periode zijn niet aangetroffen.

In de volgende bewoningsperiode, die loopt vanaf de tweede helft van de 3de eeuw v. Chr. tot en met de 1ste eeuw n. Chr., wordt het bestaande greppelsysteem verdiept en verder uitgebreid. Dit greppelsysteem is wellicht te relateren aan een omgracht boerenerf dat zich ten westen van de opgravingszone bevond, buiten het onderzoeksgebied. Aan de oostzijde van de hoofdgreppels werd het terrein in die periode verder onderverdeeld met smalle greppels. Er werden minstens acht enclos (kleine omgreppelde zones) aangelegd. De greppels en enclos lijken in de vroeg-Romeinse periode te zijn gedicht met nederzettingsafval.

Dergelijke enclos worden overwegend gezien als funeraire monumenten, maar bij deze opgraving is dat niet vanzelfsprekend. Er werden weliswaar drie brandrestengraven en een bustumgraf aangetroffen, maar deze dateren wellicht uit de midden-Romeinse tijd – er werden geen graven aangetroffen die met zekerheid aan de enclos kunnen worden gelinkt. Omgekeerd zijn er sterke aanwijzingen dat er bij minstens één van de enclos een sterke relatie is met gebouwstructuren aan de binnenzijde, waarbij de vraag rijst of de enclos-greppel niet eerder een wandgreppel is of een afwateringsgreppel die een gebouw omgeeft.

Diverse sporen en het vondstmateriaal ondersteunen een interpretatie als bewoningssite. Niet alleen werd een erg grote hoeveelheid aardewerk vezameld, ook werden diverse metaalslakken gevonden die wijzen op (lokale) ijzerproductie.

Opvallend was de vondst van een inhumatiegraf, waarvan de 14C-datering wijst op een datering in de 17de tot 20ste eeuw. De inhumatie betreft een man van rond de 37 jaar oud met een gereconstrueerde lichaamslengte van circa 178 cm. Het botmateriaal vertoont enkele kleinere ziektes. Verder is een zeer goed geheeld trauma waargenomen aan de rechter bovenarm. Analyse van de stabiele isotopen duiden op een dieet bestaande uit dierlijke producten (vlees en/of melk) met de occasionele consumptie van voornamelijk zoetwater vis. Buiten de perceelsgreppels zijn geen sporen uit deze periode aanwezig binnen het onderzoeksgebied, en het terrein ligt ook niet in de nabijheid van een begraafplaats. De reden waarom de man hier begraven is, is daarom niet duidelijk. Mogelijk gaat het om een slachtoffer van een veldslag of andere gewelddadige context.