Het proefsleuvenonderzoek toonde aan dat binnen het plangebied enkele archeologische sporen aanwezig zijn. Het gaat om twee greppels, die wellicht gerelateerd kunnen worden aan een postmiddeleeuwse percelering, een mogelijke paalkuil en twee brandrestengraven. De brandrestengraven bevinden zich op ca. 14m van elkaar en zijn gesitueerd in het centrale deel van het plangebied. Na uitbreiding van de proefsleuven werden geen andere grafcontexten aangetroffen. Mogelijk maken de sporen deel uit van een grafveld met eerder verspreide bijzetting dat verder doorloopt buiten de grenzen van het plangebied, maar het zou ook kunnen gaan om twee geïsoleerde graven. In de vulling werden duidelijke houtskoolrijke langen met verbrand botmateriaal en aardewerk geattesteerd. Het aardewerk is zwaar secundair verbrand en werd vermoedelijk meegegeven op de brandstapel.

Op basis van het natuurwetenschappelijk onderzoek kan gesteld worden dat de aangetroffen brandrestengraven (S2 en S4) gelijktijdig zijn en dateren in de midden-Romeinse periode, respectievelijk tussen 106 tot 230 n.C. (86,5% waarschijnlijkheid) en 108 tot 237 n.C. (89,0% waarschijnlijkheid). Op anthracologisch vlak kon enkel het residu van S4 bestudeerd worden. Deze context bevatte louter stamhout van eik. Het is niet uitgesloten dat het hierbij (deels) gaat om hergebruikt constructiehout gezien in graf S2 nagelfragmenten werden teruggevonden. In elk geval is er duidelijk sprake van selectie op basis van de goede brandeigenschappen van eikenhout voor de crematierite.