Algemeen

De opgraving leverde sporen en vondsten op uit de overgangsperiode van de vroege naar de volle middeleeuwen. Er werden in totaal 124 archeologische sporen aangeduid en beschreven. Quasi alle sporen zijn van een antropogene oorsprong. De archeologische sporen kunnen globaal in volgende categorieën opgedeeld worden, nl.: paalkuilen (35), greppels (2), kuilen (79), ovens (7) en een waterput (1). Aardewerk vormt de grootste groep binnen het aangetroffen vondstenmateriaal, met in totaal 75 scherven.

Vroege - volle middeleeuwen

Het gros van de sporen kan tot de overgangsperiode van de vroege naar volle middeleeuwen gerekend worden. Er werden paalkuilen teruggevonden die wijzen op bewoning, maar er konden geen gebouwplattegronden herkend worden.

In het oosten van de opgravingszone werd een waterput aangetroffen. Het vondstmateriaal uit de opvulling beperkt zich tot enkele brokstukken van de veldstenen (selectie ingezameld), een fragment van een Romeinse tegula en twee fragmenten van een maalsteen in tefriet/Eifel.

Opmerkelijk zijn een zevental veldovens die sporen van in situ verbranding vertonen. De exacte functie van deze ovens is niet duidelijk. De site lijkt deel uit te maken van een achtererf waarbij de bewoningskern wellicht hogerop te zoeken is. De grenzen van de site werden bovendien niet bereikt binnen het plangebied. De site lijkt zich verder uit te strekken in alle windrichtingen.

Er werden 75 scherven aardewerk aangetroffen. Het totale aardewerkensemble kan op basis van de vormtypologische kenmerken en voorkomende baksels gedateerd worden in de 9de tot vroege 11de eeuw, in de overgangsfase van de vroege naar de volle middeleeuwen.

In totaal werden 23 dierlijke botfragmenten aangetroffen. Het bot is in de meeste gevallen weinig tot niet determineerbaar en vaak sterk gefragmenteerd. Toch kan tussen het ensemble een kaak en botfragment van wilde zwijnen (Sus scrofa) herkend worden.

Stalen werden genomen voor palynologisch en macrobotanisch onderzoek en 14C-dateringen.