Tijdens het proefsleuvenonderzoek werden over het grootste deel van het plangebied diepgaande verstoringen geattesteerd. Enkel in het noordwestelijke en zuidoostelijke terreindeel werden enkele onverstoorde zones opgetekend. In het noordwesten van het terrein werd daarbij een archeologisch relevante structuur (S1) aangesneden.

Het betreft een baksteenoven, waarvan enkel het onderste niveau werd aangesneden. De structuur bestond uit minstens drie stapelgangen, opgebouwd uit reeksen van telkens drie rijen streks geplaatste bakstenen, en minstens vier stookkanalen.

Meteen onder een van de bakstenen werd een tweetal fragmenten geglazuurd aardewerk teruggevonden. Op basis hiervan wordt een datering in de 17de tot 19de eeuw vooropgesteld. Om een meer precieze datering mogelijk te maken werd eveneens een houtskoolstaal genomen uit een van de aangetroffen stookkanalen. Deze datering kan meer inzicht bieden in de relatie van de baksteenoven tot de infrastructuurwerken in de Ieperse stadskern.

De aangetroffen oven kan wellicht gerelateerd worden aan twee andere baksteenovens, aangetroffen ter hoogte van de Westkaai, op ca. 250 m ten noorden van het plangebied. Deze kennen mogelijk eenzelfde datering en kunnen mogelijk dan ook gerelateerd worden aan eenzelfde fase van infrastructuurwerken.

De overblijfselen van de baksteenoven werden tijdens het vooronderzoek volledig blootgelegd en onderzocht. Een verder veldonderzoek wordt dan ook niet zinvol geacht. Wel kan een verder natuurwetenschappelijk onderzoek in de vorm van 14C-datering uitgevoerd worden op het ingezamelde houtskoolstaal uit één van de stookkanalen van de aangetroffen baksteenoven.