Algemeen

In een zone, ingesloten tussen de Ijzer en een oude zijtak, nu 'Sparkensvaardeken' werden 2 landschappelijke profielen uitgegraven om de opbouw van de oude Ijzerdijk te reconstrueren en hoe deze structuur verbonden was met de genese van het polderlandschap.

Late Middeleeuwen

De oude IJzerdijk ter hoogte van het Sparkensvaardeken kende 3 fasen. Bovenop de schuine afzettingen van het wilde rivierlandschap (riviergeulen die werden ingesleten in de Laat-Holocene klei) hoopten zich sedimentpakketten op waarop geleidelijk een oeverwal werd gevormd met begroeiing. Bovenop de oeverwal kwam nog een 2de vrij homogeen sedimentpakket terecht. In dit begroeiingspakket zijn eerste sporen van menselijke activiteit aangetroffen in de vorm van baksteenbrokken. Deze zijn niet jonger dan de Late Middeleeuwen.

Nieuwste tijd

In de 19-20ste eeuw is het schuin oplopende oever grotendeels uitgevlakt met een groot ophogingspakket met steile oever, mogelijk voor beter onderhoudbaar graas- en / of hooiland.