Bij de restauratie van het beschermde 18de-eeuwse Sint-Michielsgesticht werd een bakstenen waterput aangetroffen.

De waterput heeft een diameter van 1,2m en versmalt naar boven toe. De actuele bodem van de waterput bevindt zich op 3,24m ten opzichte van het niveau van uitgraving. De wanden zijn opgetrokken in rode baksteen van 21 x 5,5 x 10cm, wat in dezelfde grootte-orde is van de stenen die gebruikt zijn voor de bouw van het 18de-eeuwse gesticht.

De waterput bevond zich aanvankelijk op de koer aan de achterzijde van het hoofdgebouw. In een latere fase werd dat gebouw uitgebreid en kwam de waterput hierdoor binnen te liggen - mogelijk werd het gebruik op dat moment gestopt, al suggereert een loden leiding dat er wel nog een gebruik was. Dat de actuele binnenmuur van het hoofdgebouw aanvankelijk een buitengevel was, blijkt ook uit de vele bouwsporen die zichtbaar zijn na decapering, waaronder een opvallend oculus.