Inventaris

Fr. De Greefstraat, Wolfpoortstraat (Beersel)
Tussen de Fr. De Greefstraat en de Wolfpoortstraat is er een hoogstamboomgaard waarbij de afgestorven fruitbomen regelmatig werden vervangen met jonge inboet. De boomgaard is bovendien nog voorzien van een afsluitingshaag van meidoorn, beuk, haagbeuk en met natuurlijke verrijking van eik, hazelaar en sleedoorn.

Fr. Deneyerstraat (Beersel)
In de hoek van een perceel, palend aan de Fr. Deneyerstraat staat een oude knoteik. De boom heeft de respectabele omtrek van 381 cm en werd traditioneel genot op een hoogte van 250 cm.

H. Torleylaan 100, Oud Dorp (Beersel)
In het beboste deel van het Provinciaal domein te Huizingen staat een zeer grote opgaande tamme kastanje. Met zijn stamomtrek van 574 cm behoort hij tot de ouderlingen onder de bomen. Deze oudjes worden ook wel eens veteraanbomen genoemd. In deze levensfase wordt de boom geheel of gedeeltelijk hol en ondergaat hij vaak een natuurlijke kroonreductie. Meestal wordt zo’n boom aanzien als ‘stervende’, terwijl hij enkel op weg is naar een nieuw evenwicht om - gehavend, maar springlevend - nog enkele eeuwen verder te gaan. En veteraanbomen zijn niet alleen prachtig om te zien, ze zijn ook van onschatbare ecologische, historische en landschappelijke waarde.

Wolfpoortstraat (Beersel)
Op een steil talud langsheen een toegangsweg naar een woonkavel is er een houtkant met hakhout van hazelaar, olm, es, esdoorn, vlier en 4 oude knoteiken. De knoteiken staan boven op het talud en zijn waarschijnlijk een restant uit een knotbomenrij. Twee bomen staan in private tuinen en konden niet gemeten worden, de zwaarste heeft een stamomtrek van ca. 4 meter en de tweede een stamomtrek van 267 cm. De bomen zijn allemaal geknot op 3 à 4 meter hoogte.

Klauwstraat, Tiensebaan (Bekkevoort)
Aan de rand van een weiland, dichtbij de trage weg ‘Steenstraat’ (buurtweg nr. 7), staan drie opgaande taxussen (Taxus baccata). De bomen zijn destijds in een cirkel aangeplant en men vermoedde dat ze dienden als prieeltje bij een voormalige hoeve. De bomengroep is nog een restant van het oude erf. De hoeve zelf is verdwenen.

Klauwstraat, Tiensebaan (Bekkevoort)
Als randbeplanting rond een oude, verboste hoogstamboomgaard vinden we in de Steenstraat in Bekkevoort een gevlochten haagbeukhaag terug. De haag bestaat uit tien gevlochten haagbeuken en zes opgaande eiken.

Koersel (Beringen)
In Hokselaar, een gehucht bij Koersel (Beringen), is een grasland langs een veldweg afgesloten met een restant van een oude haagbeukhaag. Deze haag werd vroeger geschoren of gekapt, maar is na stopzetten van dit traditioneel beheer doorgeschoten, waardoor ze nu het uitzicht vertoont van een knotbomenrij met heel korte plantafstanden. Uit oude topografische kaarten blijkt dat hier vroeger een hoeve stond. De haag deed waarschijnlijk dienst als erfbeplanting.

Koersel (Beringen)
In Hokselaar, een gehucht bij Koersel (Beringen), staan langs grasland bij een veldweg twee gekandelaarde lindes, waarvan één ondertussen afgestorven is. Uit topografische kaarten van de tweede helft van de 19de en eerste helft van de 20ste eeuw blijkt dat hier vroeger een hoeve stond. De twee lindes werden mogelijk aangeplant als welkomstbomen en zijn samen met een voormalige afsluitingshaag van haagbeuk het enige relict van de erfbeplanting.

Hokselaarstraat (Beringen)
Knoteiken(rijen) kwamen vroeger algemeen voor in deze streek. Deze werden vooral aangeplant op houtwallen rondom akkers, als wegbeplanting langs wegen, op de flanken van holle wegen, langs beekoevers en op duinranden. In Hokselaar, een gehucht bij Koersel (Beringen) is nog een relict van deze knoteikenrijen bewaard gebleven.

Moleneindestraat 27-31 (Berlare)
Het kasteel van Uitbergen is een voorbeeld van een minstens tot de 16de eeuw opklimmende omwalde hoeve, die in de loop van de 18de eeuw evolueerde naar een zelfbedruipende omwalde buitenplaats met aangelegd park als eigendom van adellijke families. De verdere evolutie gedurende de 19de eeuw toont een verschuiving van functie als zomerresidentie naar een kasteel met permanente bewoning. Deze evolutie ging steeds gepaard met verbouwingen en uitbreidingen aan het domein, waardoor de buitenplaats onder de families de Kerchove d’Ousselghem, van den Steen de Jehay en Visart de Bocarmé evolueerde tot een kasteel met neoclassicitisch voorkomen volgens het "entre cour et jardin"-principe, met zeer waardevolle landschappelijke parkaanleg en bijkomende aanhorigheden zoals de conciërge- en hovenierswoning.