Kapel "Onze- Lieve-Vrouw Troost in Nood", gebouwd na de Eerste Wereldoorlog ter vervanging van een 18de-eeuwse dankkapel die volgens de overlevering werd opgericht door een rijke grondbezitter die een struikroof overleefde. Als dusdanig reeds weergegeven als kapel op de Ferrariskaart (1770-1778) en als "chapelle Troost en nood" op de Atlas der Buurtwegen (circa 1843). Tussen 1880 en 1886 wordt met de financiële steun van Marie Gilliodts het 18de-eeuwse kapelletje aanzienlijk uitgebreid tot een eenbeukig neogotisch bedehuis van drie traveeën voorafgegaan door een lager portaalvolume. Na de Eerste Wereldoorlog wordt enkel dit lage portaalvolume als kapel heropgebouwd.

Eenvoudige bakstenen wegkapel onder mansardedak op rechthoekige plattegrond geflankeerd door twee Italiaanse populieren. Rondbogige terugspringende bakstenen deuromlijsting.

Interieur. Sober witgeschilderd interieur met bepleisterd tongewelf. Altaar met Onze-Lieve-Vrouwbeeld, gescheiden door ijzeren hekwerk.

Gelegen langs de Kapellestraat, tussen de huisnummers 9 en 11, te midden van de weiden, in vlak gebied. Vlakbij, op circa 120m ten noordwesten, bevindt zich de gedenkkapel voor de Goussencourt.

Historische achtergrond

Deze kapel werd niet naar oorspronkelijk model heropgebouwd na de Eerste Wereldoorlog. Ze is nu kleiner.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het schilderij en het OLV met kind-beeld uit de ruïnes van de kapel gered en bewaard in de school der Zusters te Alveringem. Het 17de eeuw geklede Onze-Lieve-Vrouwe-beeld werd in 1921 teruggebracht naar Kaaskerke en in de voorlopige kerk geplaatst.

Het klokje van de kapel verging het anders. In 1915 bevond het 3de eskadron van het 1ste regiment gidsen zich op haar stellingen te Kaaskerke. Aan de andere kant van de IIzer konden de Duitsers de vijand vanop de gaaf gebleven molen gadeslaan en daarom moest deze uitkijkpost vernietigd worden. Brigadier Vandereecken d'Amougies bood zich als vrijwilliger aan om deze zending te vervullen. 's Nachts zwom hij de stroom over en lukte erin de uitkijkpost in brand te steken.

Bij zijn terugkeer in Kaaskerke te Kapelhoek merkte hij een kleine kapel op die gedeeltelijk vernield was, maar waarvan de klokkentoren nog overeind stond. Er hing zelfs nog een klokje in. In maart 1915 ging Vandereecken, vergezeld van 2 cavaleristen van het 3de eskadron, het klokje redden. Hij bond de ongeveer 30kg wegende klok met touwen rond zijn hals en bood het aan zijn luitenant aan, graaf Edouard d'Oultremont. Voortaan sierde deze klok de mess van het eskadron.

De commandant van het 2de eskadron, bijgenaamd Attila, eiste de klok echter op, omdat zij gevonden werd in zijn sector. Het kwam tot een duel tussen de 2 wachtmeesters Vanderhaeghe en Lechin van het 2de en 3de escadron met dienstsabel, dat werd stopgezet bij het eerste bloedvergieten. De klok bleef bij het 3de escadron.

Op het einde van WOI nam graaf Edouard d'Oultrement de klok mee naar het kasteel van Nouvelles (Bergen). Op donderdag 14 augustus 1980, na 65 jaar, zou zijn erfgenaam, graaf Gaston d'Oultrement, het klokje terugschenken aan de parochie Kaaskerke en overhandigen aan de pastoor.

Beschrijving

Kapel in gele baksteen met houten toegangsdeur en zadeldak.