Onverharde weg doorheen een jong ontginningslandschap in Stevoort bij Hasselt, omgeven door landbouwgronden en bosrelicten. Minstens een deel van het wegtracé is 18de-eeuws of ouder. Tot in de 18de eeuw lag hier een groot aaneengesloten boscomplex van 730 ha, waarvan een groot deel eigendom van de abdij van Herkenrode was, een nabijgelegen 12de-eeuws cisterciënzerinnenklooster. In de loop van de 19de en 20ste eeuw werd het merendeel van het bos naar landbouwgronden omgezet. Niet alleen kromp het beboste areaal sterk in, van het boscomplex bleven er alleen snippers over. Traditioneel was het gebied weinig met wegen dooraderd, maar naarmate er meer landbouwgronden kwamen, vergrootte de behoefte aan een betere toegankelijkheid. Daardoor vormde er zich een pad van het al bestaande 18de-eeuwse wegtracé doorheen het jong ontgonnen landschap tot in het gehucht Busselken. De weg is er dus gekomen samen met de ontginning en de ruimtelijke ontwikkeling van het gebied. De Atlas der Buurtwegen (1843-45) registreerde het tracé als buurtweg nr. 16 en voetweg nr. 16 en 22. Waar de weg een hoek van 90° maakt, volgt het tracé de voormalige gemeentegrens tussen Spalbeek en Stevoort.

Tot op vandaag heeft de weg zijn karakter als lokale landbouwweg behouden. Hij is de hele tijd onverhard gebleven. Het verharden van wegen begon in Stevoort vrij laat, met name vanaf de tweede helft van de 19de eeuw met de aanleg van de Stevoortse kiezel als kiezelweg in 1856. Het kasseien werd voorbehouden voor de verbindingswegen met nabijgelegen dorpen als Kermt, Wijer, Beringen. De Regenakkerstraat heeft een hoge belevingswaarde. Omdat hij grotendeels onbebouwd is, biedt hij mooie zichten op de omgeving. Typisch zijn de doorkijken over akkers of graslanden, die vervolgens door bosjes worden ingesnoerd of afgeschermd.