Sociale woonwijk De Vlieten, gelegen ten noordwesten van het dorpscentrum van Wolvertem, vormt een uitbreiding van het dorp volgens goedgekeurde ontwerpplannen van 1975, gebouwd van 1977 tot 1980 in opdracht van sociale huisvestingsmaatschappij Providentia naar ontwerp van architect W.J. Van Campenhout.

Het voorontwerp voor de wijk dateert reeds van 1971. De uiteindelijke plannen omvatten naast de gerealiseerde 171 eengezinswoningen, zo’n 75 collectieve woningen in het noorden en zuiden van de wijk, die nooit gebouwd werden. Ook de lagere school die in het hart van de wijk was gepland, werd niet gebouwd en de vrije ruimte is thans ingenomen door een speelplein. Huisvestingsmaatschappij Providentia zou de wijk in latere fases aanvullen met bijkomende sociale woningen. Vanaf 1995 werden tien woningen gebouwd in de zuidelijke vrije zone, gevat tussen de Vlietenlaan, Jan Van Eycklaan en Pieter Paul Rubenslaan. Vanaf 2013 werd in het noorden gestart met de bouw van 12 sociale appartementen aan de Quinten Metsijslaan, eveneens ontworpen door het architectuurbureau Van Campenhout. Thans beheert de maatschappij nog ongeveer de helft van de oorspronkelijke woningen als huurpatrimonium. Het overig deel werd zoals bij aanvang gepland, verkocht.

De wijk is ingepast tussen de evenwijdige assen Vlietenlaan en Veilinglaan, volgens een zeer dens, organisch patroon van gebogen straten die dynamische clusters van eengezinswoningen aflijnen. Elke cluster omvat drie kleinere groepen van één of meerdere rijen van in zaagtand gekoppelde woningen van hetzelfde architecturale type. Interessant stedenbouwkundig plan, gekenmerkt door een scheiding van het auto- en voetgangersverkeer volgens het Radburn-pincipe. Architect Van Campenhout benutte dit concept om een hoge densiteit te bekomen en tezelfdertijd een aangename woonomgeving te creëren met een groot sociaal potentieel en een aangename voetgangersomgeving. Voetpaden en -wegen vormen een netwerk rondom de clusters en in het binnengebied ervan. Binnen de clusters ontstaan zo kleine collectieve zones. Gemotoriseerd verkeer werd bijkomend uit het hart van de wijk geweerd door garageboxen in de rand van de wijk te situeren. Door aanpassingswerken aan de wegen en voetpaden omstreeks 2009-2014 werd een deel van de voetgangerswegen aangepast voor gemotoriseerd verkeer, waardoor de oorspronkelijke circulatie deels werd verstoord. De wijk vertoont daarnaast een verzorgde, collectieve groenaanleg. Het open karakter van de voortuinen versterkt dit gevoel van verbondenheid. Elk woning bezit eveneens een private achtertuin.

Op architecturaal vlak kunnen zeven types onderscheiden worden, variërend van woningen met één, drie, vier of vijf slaapkamers en met of zonder een private garage. De één- en driekamerwoningen zijn opgevat als bungalows onder een plat dak. De vier- en vijfkamerwoningen bestaan eveneens uit een eenlaags bakstenen volume, gemarkeerd door een met donkergekleurde eternitplaten beklede bovenbouw onder een zadeldak. Volksnaam ‘de zwarte wijk’ werd afgeleid vanuit de kleur van de daken. De types vertonen qua uitzicht een grote uniformiteit, onder meer door hun relatief sobere, strakke vormgeving en de eenheid van het materiaalgebruik. De bakstenen gevels worden geritmeerd door een gevelaflijning onder een uitkragende, eternieten horizontale band.

Deze wijk werd binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van onvoldoende erfgoedwaarde op Vlaams niveau.