De opgraving leverde zeer veel interessante gegevens op die zowel de bestaande kennis over de stadsontwikkeling van dit deel van Brugge bevestigden, maar ook deels aanvulden. Het onderzoeksterrein lag duidelijk in de winterbedding van de Reie. Van deze opgevulde geul kon in één profiel een deel geregistreerd worden. Hierboven konden enkel antropogene ophogingslagen opgetekend worden. De terreinen bleken in de 13de eeuw sterk opgehoogd geweest te zijn om de gronden bouwrijp te maken. Deze ophogingen zorgden er voor dat het stadsareaal kon uitbreiden en dat de Reie meer gekanaliseerd werd. Vanaf het midden van de 13de eeuw zal het terrein wellicht ook bewoond worden. Op basis van de eerdere opgravingen aan de Verversdijk zou het plangebied deel uitmaken van de wolververswijk. Echte duidelijk sporen van bewoning zijn niet aangetroffen. Een centrale haardplaats geeft wel aan dat er wellicht vakwerkbouwwoningen aanwezig waren. Vermoedelijk werd het plangebied als achtererfzone gebruikt. De verschillende mest- en afvalkuilen maar ook een enkele tonput zijn hier getuigen van. Sporen van de wolververs konden niet direct vastgesteld worden. Enkel een grote kuil met verschillende stortpakketten meekrap en wouw geven aan dat de wolververs ook van dit deel van het bouwblok gebruik maakten. Ovenstructuren, zoals opgegraven aan de Verversdijk, werden niet aangetroffen.

In de loop van de tweede helft van de 14de eeuw zal een nieuw stadspaleis verrijzen midden in de wolververswijk, namelijk het Hof van Moeskroen. Over het uitzicht van dit gebouw is door de opgraving geen extra informatie vergaard. Daarvoor waren de resten veel te fragmentair. Vermoedelijk werd een deel van een zijgevel van dit gebouw en een deel van een perceelsmuur opgegraven. De massieve muur was op spaarbogen gefundeerd om zo meer draagkracht te verkrijgen. Aan de binnenzijde werden twee grote beerbakken en een mestkuil aangetroffen. De analyse van de inhoud van deze drie sporen leverde een inkijk in een elitair huishouden. Ook konden enkele bijzondere vondsten gedaan worden die konden gelinkt worden aan dit pand.

Op het eind van de 16de eeuw werd het Hof van Moeskroen overgenomen door de Jezuïeten die er in de loop van de 17de en 18de eeuw stelselmatig het hele bouwblok opkochten en er hun klooster optrokken. Enkele muren zijn vermoedelijk ook tot deze fase toe te schrijven. Een gedeeltelijk bewaarde inhumatie en enkele andere fragmenten los bot geven aan dat er mogelijk een klein grafveld aanwezig was bij dit klooster. Vermoedelijk werden enkele graven wel verstoord door jongere bodemingrepen. Deze jongere bodemingrepen bestonden vooral uit verschillende grote puinkuilen die het onderzoek sterk bemoeilijkten door het feit dat ze sterk waterverzadigd waren. Vermoedelijk waren deze kuilen te linken aan sloopwerken voorafgaand aan de bouw van het Huis van Hamme.