Bij het vernieuwen van een deel van de riolering van de stadsschouwburg werd een waterput aangetroffen. Deze waterput was opgemetseld uit natuurstenen en van een bakstenen gewelf voorzien. Het gebruik van de kalkzandsteen en ijzerzandsteen voor de waterput doet vermoeden dat het om een waterput uit de middeleeuwen gaat. De Bondgenotenlaan en schouwburg kwamen hier pas in de jaren 1860. Daarvoor hoorde de waterput waarschijnlijk bij een perceel aan de Diestsestraat.
Op het primitief kadasterplan van 1813 staat de waterput op een apart perceel achter huidige Diestsestraat 38 en 40. Dit perceel zou ook bereikbaar kunnen zijn via het gangetje ten westen van deze huizen en dus via het huis dat door Meulemans geïdentificeerd werd als De Put34. Op basisvan dit kadasterplan en de 16de en 17de-eeuwse kaarten is niet exact vast te stellen bij welk erf de waterput hoorde. De bouwwijze en de vermelding van verschillende bronnen en borneputten in de middeleeuwse Diestestraat, doen vermoeden dat de waterput een middeleeuwse oorsprong heeft.
Het bakstenen gewelf werd vermoedelijk later opgericht om de waterput te overdekken en zo te beschermen tegen verontreiniging. De natuurstenen en het fragment van de tegelvloer doen vermoeden dat de waterput in de 19de of 20ste eeuw werd ingewerkt in een gebouw of een koer.
Mogelijk stond hier een pomp op. De waterput kan grotendeels in situ bewaard blijven. Het deel van het tegelvloertje, de natuurstenen en het bakstenen gewelf in het sleufje worden afgebroken, zodat de leidingen in het sleufje kunnen geplaatst worden. De volledige waterput en een deel van het bakstenen gewelf (buiten de sleuf) kunnen in situ bewaard blijven.