De abdij van Park werd gesticht in 1129. De abdij was in de 12de eeuw een dubbelklooster waar mannen en vrouwen konden intreden, zoals alle norbertijnerkloosters in die periode. Op het einde van de 12de eeuw was deze praktijk verdwenen. De romaanse kerk bestond uit een transeptarm met ten oosten en westen van het koor 3 transkapellen. Deze transkapellen verdwenen in de 18de eeuw. De locatie van één van deze transkapellen bevond zich deels binnen de opgravingszone, maar hier werden geen sporen van aangetroffen tijdens de opgraving. Er werden geen resten aangetroffen die in situ bewaard konden worden in de nieuw te bouwen ruimte.
Bij de opgraving met complexe stratigrafie werden twee vlakken aangelegd. In het eerste vlak, zo’n 60 cm onder maaiveld werden een bakstenen fundering en enkele begravingen aangetroffen. In het tweede vlak, zo’n 80 à 100cm onder maaiveld werden duidelijk afgelijnde grafkuilen geregistreerd. In totaal werden 20 begravingen onderzocht. Het kerkhof was, op basis van de radiokoolstofdateringen met zekerheid in gebruik in de 13de eeuw, mogelijk ook in de 12de eeuw. Er werden zowel mannen als vrouwen begraven, allen volwassen. De overledenen werden begraven in kisten. Aangezien er nog niet zo veel geweten is over de middeleeuwse abdijgeschiedenis, is de vondst van het grafveld van belang voor de kennis over abdijen in de middeleeuwen.

Het is niet met zekerheid te zeggen wie hier juist begraven lag. Als het grafveld integraal in de 13de eeuw gedateerd is, is het mogelijk dat het grafveld was bedoeld voor de familiares (dienstpersoneel) en/of, conversae (lekenbroeders en -zusters) of andere personen gelieerd met de abdij. Als er toch ook vrouwen in de 12de eeuw werden begraven (wat mogelijk is op basis van de uitgevoerde datering) dan is het mogelijk dat het hier om de begraafplaats van de ingetreden abdijbewoners gaat, omdat de abdij toen nog een dubbelklooster was. In de nabije toekomst zal een deel van het kerkhof nog verder opgegraven worden naar aanleiding van de geplande werken. Als er een grotere populatie geregistreerd is, kan een fysisch-antropologische analyse (vooral leeftijd en geslacht) én een uitgebreide (radiokoolstof)dateringsstrategie hopelijk meer licht werpen op de aard van het kerkhof. Een fijnere dateringsvork kan toelaten om de aard van het kerkhof beter te duiden.

Enkele vondsten kunnen gedateerd worden in de late middeleeuwen of erna: het gaat om 3 boeksluitingen en een bakstenen fundering. De boeksluitingen zouden gelinkt kunnen worden aan de locatie van de abdijbibliotheek in de oostvleugel voor het midden van de 17de eeuw. De bakstenen fundering kan van een verdwenen tuinmuur zijn.

Op basis van de opgraving word verwacht dat het grafveld zich nog verder uitstrekt in noordelijke, oostelijke en zuidelijke richting. Ook het vervolg van de bakstenen fundering kan verwacht worden buiten het opgravingsterrein. Het is niet uitgesloten dat er zich nog funderingen van de transkapellen in de bodem bevinden ten noorden en oosten van de opgravingszone. Locaties van toekomstige bodemingrepen in de zone tussen kerk, oostvleugel en infirmerie dienen altijd archeologisch onderzocht te worden.