Woning De Bruycker is een representatief voorbeeld van een rijwoning ontworpen door het architectenbureau Raman & Schaffrath. Ze is het vroegste werk van dit bureau, dat tussen 1969 – 1983 een rijk en boeiend oeuvre uitbouwde, hoofdzakelijk bestaande uit nieuwbouwontwerpen voor private woningen, voornamelijk gelegen in Gent en de omliggende gemeenten. Naast de woningen De Zordo en Cleyman is woning De Bruycker (1969) één van de meest gepubliceerde rijwoningen van het architectenduo. Deze drie ontwerpen kregen ook internationale erkenning en werden bekroond bij de Internationale Prijs voor Architectuur Eternit. Die internationale architectuurwedstrijd bekroonde tweejaarlijks gebouwen met bijzondere architectonische kwaliteiten, die zich zowel op esthetisch, functioneel als technisch gebied onderscheidden. Woning De Bruycker kreeg een vermelding bij de editie van 1972. De jury, waarin ook Renaat Braem zetelde, prees de woning onder meer omwille van haar intelligente organisatie en de expressiviteit van de architectuur, die zorgden voor een optimaal comfort binnen een beperkt budget en die getuigden van het talent van de ontwerpers.

Woning De Bruycker neemt op het vlak van ruimtelijkheid een bijzondere positie in het oeuvre van Raman & Schaffrath in. Binnen de strikte beperkingen van de verkaveling voor rijwoningen “met een sociaal karakter” van de Mimosa- en Dahliastraat en gebonden door het beperkte budget van de bouwheer, slaagden de architecten er toch in om een ruimtelijk interessante en functionele gezinswoning te creëren. Het plan van de woning is eenvoudig, open voor de leefruimtes op de benedenverdieping, functioneel en ruimtebesparend voor de circulatieruimtes en de vertrekken op de bovenverdieping. Door de opgelegde beperking in bouwhoogte konden de architecten hier geen splitlevels toepassen, wat ze in andere realisaties wel deden. Toch wordt ook hier op een creatieve manier gezorgd voor ruimtelijkheid en lichtinval. De spiltrap tussen de gelijkvloerse en eerste verdieping bevindt zich helemaal aan de voorzijde van de woning en wordt direct verlicht door een ronde koepel in het dak. Op die manier wordt natuurlijk licht binnengetrokken in de anders donkere inkomhal op de gelijkvloerse verdieping en in de smalle nachthal op de verdieping.

Raman & Schaffrath ontwierpen woning De Bruycker als een totaalconcept waarbij ook interieurelementen zorgvuldig werden uitgedacht. De spiltrap met geometrische trapleuning en expressieve accentuering van de trappaal en de lichtkoepel, de massieve open haard die een prominente plaats inneemt in de living, de originele keuken met vaste, betonnen keukentafel en de vaste kast op de verdieping zijn typerende en kwalitatieve authentieke elementen naar ontwerp van de architecten die tot op heden bewaard bleven. De woning heeft bijgevolg een hoge ensemblewaarde en authenticiteit.

Woning De Bruycker valt op door haar gesloten exterieur, opgebouwd uit eenvoudige geometrische vormen als cilinders en rechthoekige vlakken. De eenvoudige opbouw en de massiviteit van het ontwerp maken haar ook vandaag nog een opvallende, enigmatische verschijning in het straatbeeld. De geslotenheid van de gevels wordt aan straatzijde slechts spaarzaam door lichtopeningen doorbroken. De woning wordt hierdoor naar binnen gericht en krijgt een sterk privaat karakter. In het exterieur wordt baksteen gecombineerd met enkele details in zichtbeton, dat ook in het interieur aanwezig is. Door haar vormgeving en materiaalgebruik sluit woning De Bruycker aan bij het brutalisme, een vooruitstrevende architectuurstroming, die haar hoogtepunt kende tussen de jaren 1950 en het midden van de jaren 1970. De woning kwam tot stand in een periode waarin de brutalistische stroming in het Gentse een hoogtepunt kende.

Brutalisme staat voor eerlijkheid qua programma en constructie, gekoppeld aan een abstracte, monumentale vormgeving. Voorbeelden van brutalisme zijn massief (ook al zijn ze niet noodzakelijk groot), ‘burchtachtig’ van uiterlijk, met een voorliefde voor het gebruik van zichtbaar beton of een combinatie van beton en baksteen. Deze eigenschappen zijn terug te vinden bij woning De Bruycker. De woning vertoont daarnaast eveneens invloeden van het werk van Alvar Aalto, Louis I Kahn en het structuralisme en sluit aan bij de Belgische modernistische architectuurtraditie van het interbellum. Woning De Bruycker getuigt aldus van heterogene, modernistische referenties die haar tot een representatief voorbeeld maken van vooruitstrevende architectuur.

In de periode na de Tweede Wereldoorlog explodeerde de woningbouw in ons land. Vaak golden binnen verkavelingen strikte bouwvoorschriften op stilistisch vlak. De wetgeving stimuleerde de private woningbouw, waar de modernistische architectuur moeilijk voet aan de grond kreeg. Exponenten van vooruitstrevende architectuur, zoals woning De Bruycker, zijn in het architectuurlandschap dat zo ontstond eerder uitzondering dan regel.