De Romeinse heirbaan van Maastricht naar het noorden, op de linkeroever van de Maas, was tot de aanleg van de steenweg Maastricht-Maaseik, de enige verkeersweg over land naar het noorden. Ondanks de vele 19de- en 20ste-eeuwse ingrepen in de streek - aanleg van nieuwe wegen, de Zuid-Willemsvaart, de ontwikkeling van de oostrand van het Kempisch plateau tot zware industriezone, de ontwikkeling van nieuwe woonwijken - bleef het tracé van deze weg in het landschap behouden en groepeert de oudste bebouwing van de regio. De gebouwen zijn bovendien van belang, omdat ze getuigen van de thans verdwenen landbouwactiviteit in het gebied.
Hier komt bij dat de elementen aan de Kanaaldijk de aansluitende evolutie van het gebied illustreren. Een eerste belangrijke ontsluiting en het begin van de latere industrialisering van het gebied, was de aanleg van de Zuid-Willemsvaart in 1824-1829. De woningen nummer 26 en 31 van de Kanaaldijk behoren tot de oudste voorbeelden van bebouwing aan het kanaal, gelegen aan het oude jaagpad. De 19de-eeuwse ontwikkeling van Kluisstraat 14-18 en de aanleg van het park getuigen van het steeds dalende belang van de landbouwactiviteit.

De industrieel-archeologische waarde heeft betrekking op het gedeelte van de Zuid-Willemsvaart, dat in het dorpsgezicht werd opgenomen. De aanleg ervan is een zeer vroege (1824-1829) industriële ingreep in een tot dan toe zuiver agrarisch gebied.

in casu esthetische waarde:
Door het steeds verminderende belang van de Zuid-Willemsvaart in de tweede helft van de 20ste eeuw eeuw, heeft de omgeving ervan een zeer landelijk karakter gekregen, gekenmerkt door de interessante begroeiing, de beplanting van de kanaaldijken en jaagpaden. Ook het park van Kluisstraat 14-18 vormt een belangrijk groen-element. Deze groene zones omkaderen op een schilderachtige wijze de voor bescherming aangeduide gebouwen.