Vermeld sinds de 11de eeuw als vermaard bedevaartsoord en tijdens het ancien regime als parochiekerk achtereenvolgens in het bezit van de bisschoppen van Luik en van het kapittel van Visé onderscheidt deze plattelandskerk zich door haar nauwe band met de dorpsheren en meer bepaald de familie de Spoelberch, wat zich architecturaal vertaalde in een decoratief, schermvormend gevelfront dat het pittoreske, oostelijke eindpunt vormt van de oost-west gerichte vista van het vroeg landschappelijke kasteelpark.
Architectuurhistorisch vormt de in 1854 door provinciaal architect Alexander Van Arenberg (Leuven, 1799-1877) gebouwde Sint-Lambertuskerk een in- en uitwendig gaaf bewaard voorbeeld van een vroeg neogotische, landelijke parochiekerk waarbij de eind 15de-eeuwse vierkante, natuurstenen westtoren werd geïntegreerd in een bak- en natuurstenen, vijf traveeën tellend, eenbeukig volume met driezijdig gesloten koor. Als scharnierpunt binnen het omvangrijke, religieuze oeuvre van Van Arenbergh dat van een sober neoclassicisme naar een pittoresk-decoratief eclectisme evolueerde onderscheidt de Sint-Lambertuskerk zich door een opmerkelijk samengaan van een nog neoclassicistisch concept met een neogotisch vocabularium.

Ondanks de kruisribgewelven nog neoclassicistisch gedachte, heldere en sobere binnenruimte met een kwaliteitsvolle, overwegend neogotisch stoffering - waaronder een beschermd orgel en glasramen van het Brugse atelier Dobbelaere - en dit in combinatie met het waardevolle, 18de-eeuwse meubilair uit de vroegere kerk.