Historiek en context

Villa in beaux-artsstijl naar een ontwerp door de architect Emile Vereecken uit 1924, opgetrokken in 1925. Opdrachtgever was de handelaar A. Corne; het bouwdossier is verdwenen.

De villa Corue behoort tot de laatste realisaties van Emile Vereecken, die als architect actief was in Antwerpen van omstreeks 1890 tot midden jaren 1920. Hij startte zijn loopbaan op het architectenbureau van zijn vader Jean Baptiste Vereecken, en zette na zowat vijftien jaar samenwerking de succesvolle praktijk vanaf 1906 in eigen naam verder. Tijdens het decennium voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog evolueerde Vereeckens architectuur van een overladen eclecticisme naar een Frans georiënteerde beaux-artsstijl. Zijn belangrijkste creatie uit deze periode is het monumentale kantoorgebouw Bunge & C° in de Arenbergstraat. In de weinige projecten uit het vroege interbellum die van hem gekend zijn, bevestigt Vereecken zijn geloofsbelijdenis aan de klassieke, traditionele bouwkunst. De villa Corue is naar stijl en type sterk verwant met de enige andere realisatie van Vereecken in de Nieuw-Parkwijk "Den Brandt", de vandaag verdwenen villa Delfs uit 1913, die vermoedelijk het aanpalende perceel nummer 44 innam. In dat geval moet de villa Corue bijna als symmetrisch pendant van de tien jaar oudere villa Delfs ontworpen zijn.

Architectuur

Vrijstaand ingeplant in de diepte van het perceel, op een quasi vierkante plattegrond van drie bij drie traveeën, omvat het gebouw een souterrain en twee bouwlagen onder een mansardedak met dakkapellen. De constructie is opgetrokken uit rood baksteenmetselwerk in kruisverband, met overvloedig gebruik van witte natuursteen voor het portaal, vensteromlijstingen, hoekkettingen, negblokken, waterlijsten en dekstenen, hardsteen voor de plint en leien als dakbedekking. Het ontwerp beantwoordt aan een klassieke typologie van het landhuis met een axiaal opzet, regelmaat in de ordonnantie, en een decor ontleend aan de Franse Lodewijkstijlen. Volkomen symmetrisch legt de compositie van de voorgevel de klemtoon legt op het middenrisaliet. Dit laatste wordt gemarkeerd door het portaal met een gebogen trappenbordes en Ionisch zuilenperron, een bekronend balkon met smeedijzeren borstwering en voluutvormige klauwstukken, en een dakkapel met gebogen fronton. De rechthoekige vensters zijn vervat in oplopende omlijstingen, met smeedijzeren borstweringen en entablementen op consoles. Het middenrisaliet met groot traplicht markeert de noordelijke zijgevel, daar waar de rechthoekige erker met balkon van het salon zich aftekent in de noordelijke zijgevel. Tegen de tuingevel leunt de veranda met dakterras aan. Het houten schrijnwerk van de vensters met typische roeden is gedeeltelijk bewaard, evenals het smeedijzer van de inkomdeur, borstweringen en traliewerk, met een sierlijk patroon ontleend aan de 18de-euwse régence. Het voortuinhek is vernieuwd.

De plattegrond werd niet teruggevonden, maar afgaande van de opstand en naar analogie met de villa Delfs, is het interieur georganiseerd rond de ruime traphal, die een centrale inplanting kreeg in de zuidflank van het gebouw, aansluitend op de axiale vestibule. De traphal wordt aan straatzijde geflankeerd door een spreekkamer of kantoor, en aan tuinzijde door de office en diensttrap. Ten noorden van vestibule en traphal strekt zich de enfilade van salon en eetkamer uit, met een veranda op het westen. De keuken bevond zich oorspronkelijk in het souterrain.