Geheel van vier gekoppelde burgerhuizen in eclectische stijl, gebouwd naar ontwerpen door Gustave Fierens. Opdrachtgever van de twee rechter panden (nummers 8-10) uit 1908 was Jos Thijssen-Peeters, van de twee linker panden (nummers 12-14) uit 1909 mevrouw Huygens-Vergouts. Beide lieten in 1910 door de architect nog een tweede geheel van twee gekoppelde burgerhuizen optrekken verderop in de Robert Molsstraat, en twee voorname burgerhuizen aan de Jan Van Rijswijcklaan (nummers 92-94, gesloopt). Thijssen-Peeters gaf Fierens in 1913 nog opdracht voor een burgerhuis en een meergezinswoning (nummer 31, verbouwd) op de hoek van Robert Molsstraat en Lemméstraat. Ook elders in de wijk was de architect voor Thijssen-Peeters actief, met onder meer een geheel van twee gekoppelde burgerhuizen op de hoek van Van Putlei en Markgravelei uit 1912, en een burgerhuis op de hoek van Bosmanslei en Jan Van Rijswijcklaan uit 1914. In totaal gaat het om een twaalftal panden, zowel van een standaardtypologie, als met een voornamer karakter. Voor eigen rekening ontwierp Fierens in 1914 een burgerhuis en meergezinswoning op de hoek van Robert Molsstraat en Markgravelei.

Het woningensemble Tijssen-Peeters en Huygens-Vergouts is representatief voor het vroege oeuvre van Gustave Fierens, wiens carrière omstreeks 1905 een aanvang nam. Van bij de start bijzonder productief, realiseerde de architect vóór de Eerste Wereldoorlog tientallen heren- en burgerhuizen in Antwerpen, vaak ontworpen als eenheidsbebouwing. Naargelang het project paste hij daarbij de beaux-artsstijl of een gematigde art nouveau toe, soms een combinatie van beide geïnspireerd op eigentijdse Franse voorbeelden. Tijdens de jaren 1920 en 1930 evolueerde zijn architectuur van een sobere art deco naar een gematigd modernisme. Tot de belangrijkste latere werken behoort het sociaal wooncomplex van de huisvestingsmaatschappij Onze Woning uit 1937-1939, met in totaal 205 flats ingeplant op het bouwblok Nationalestraat, Kronenburgstraat, Van Craesbeeckstraat en Willem Lepelstraat. Fierens was als architect actief tot midden jaren 1950.

Gekoppeld volgens spiegelbeeldschema, met een gevelbreedte van elk drie traveeën, omvatten de rijwoningen drie bouwlagen, nummers 8-10 onder een pseudo-mansarde (leien) met dakkapellen en aandaken, nummers 12-14 onder een plat dak. De lijstgevels hebben een parement uit roomkleurige Silezische brikken in kruisverband, met gebruik van blauwe hardsteen voor de plint, waterlijsten, speklagen, lekdrempels balkons en de fries. Nadrukkelijk horizontaal geleed door waterlijsten, legt de compositie telkens de klemtoon op het middenrisaliet. Dit laatste wordt op de eerste verdieping gemarkeerd door een balkon op consoles, en op de tweede verdieping door een Frans balkon, beide met een smeedijzeren art-nouveau-borstwering. Verder beantwoordt de opstand aan een regelmatig ordonnantieschema, opgebouwd uit registers van rechthoekige deur- en vensteropeningen met ijzeren latei. Tegelpanelen leggen een kleurrijk accent op de borstweringen van de tweede verdieping en in de fries. Een klassiek hoofdgestel met houten kroonlijst op klossen (vernieuwd in nummer 8) vormt de gevelbeëindiging. Het houten schrijnwerk van inkomdeuren en vensters is integraal bewaard in nummers 8, 10 en 14, en vernieuwd in nummer 10; smeedijzeren keldertralies.

De plattegronden beantwoorden aan de klassieke typologie van het burgerhuis dat uit een hoofdvolume en een smalle achterbouw in entresol bestaat, ontsloten door de zijdelings ingeplante inkom- en traphal. Volgens de bouwplannen beslaat de gebruikelijke enfilade van salon, eetkamer en veranda de begane grond, geflankeerd door de keuken annex pomphuis en wc in de achterbouw.