De Mostheuvellaan, of in de volksmond ‘Blokskensweg’ genoemd, is een zijweg van de Antwerpsesteenweg die is aangelegd met rechthoekige betontegels van ca 15 x 35cm. De betontegels liggen in halfsteensverband tussen betonnen boorden en zijn met zand gevoegd. De weg is 3m breed inclusief de boordstenen en heeft een licht bolrond profiel in functie van de afwatering.

De keuze voor betontegels is rechtstreeks verbonden met de vlakbij gelegen Abdij van Westmalle. De paters stonden in voor de aanleg en het onderhoud van de wegen van en naar de abdij en de andere eigendommen, om een goed transport te verzekeren in een periode wanneer er nog veel onverharde wegen waren. Voor bijna al deze wegen werden betonblokken gebruikt die door de paters zelf vervaardigd werden. Dit paste binnen de geloofsleer van de orde der cisterciënzers die bij uitstek de handenarbeid van de broeders cultiveren. De orde bezat ook vaak zeer grote landbouwbedrijven en de abdij zelf telde meerdere bedrijfsgebouwen en ateliers.

In 1932 sloot de abdij van Westmalle een contract af voor een eeuwigdurende erfdienstbaarheid op de weg om toegang te hebben tot hun weiland Het Groot Moer aan het einde van de straat. Verschillende archiefdocumenten bevestigen de levering aan de abdij van een grote partij cement in 1938. Een archieffoto van ca 1930 toont nog het atelier van de paters met triltafel, papieren cementzakken en een betontegel. Op het abdijdomein is ook de toegangsweg tot de abdij aangelegd met dezelfde betontegels.

De wegbeplanting van de Mostheuvellaan bestaat in het eerste deel, aan de kruising met de Antwerpsesteenweg, uit meelbes (Sorbus aria), gevolgd door een zone zonder beplanting. Het tweede en langste deel van de weg is beplant met opgaande paardenkastanje (Aesculus hippocastanum) volgens de gemeente daterend van bij de aanleg van de weg in 1939. De bomen bevinden zich in een rijbeplanting met vrij veel uitval. De paardenkastanjes hebben grote verschillen in stamomtrek (70-200cm) wat wijst op veelvuldige inboetingen.

De Mostheuvellaan vormt een van de laatste getuigen van een historische praktijk binnen de abdij en illustreert hoe de paters het abdijdomein en de bezittingen inrichtten en beheerden. De weg is nog steeds een belangrijk onderdeel van het landschap en zorgt voor een onvervalst en uniek karakter. De productie van de betontegels (formaat, steensoort), de aanleg en de fundering van de weg (legverband, kantopsluiting) getuigen van een zekere technische kennis en vakbekwaamheid uit het verleden.