PB Gelatins, een bedrijf dat deel uitmaakt van de Tessenderlo Group.

In 1890 werd door de firma Blieck Frères de toelating gevraagd om in Vilvoorde een fabriek op te richten voor de productie van beenderfosfaat en gelatine. Als locatie werd geopteerd voor een terrein aan de Willebroeksevaart, tussen het kanaal en de Zenne. De officiële naam van het bedrijf was: "Société Anonyme des Produits Chimiques de Vilvorde". In het begin van de jaren 1890 werd een akkoord gesloten met de in Londen gevestigde maatschappij T.M. Duché and Sons en kreeg het bedrijf de benaming "Société Anonyme de Grimberghen S.A.". In 1896 richtte de toenmalige bedrijfsleider Marius Duché naast de bestaande fabriek een nieuwe op onder de benaming "Société Anonyme de Vilvorde (Usine Duché) S.A.".

Naast het vervaardigen van beenderfosfaat en gelatine werden hier ook afgeleide producten aangemaakt. In 1900 ontstond hieruit een nieuw bedrijf, de Société Anonyme de Pont-Brûlé, een maatschappij met zetel te Grimbergen, gericht op de fabricatie van producten uit de zware scheikundige nijverheid. In 1911 smolten beide fabrieken samen tot de "N.V. Usines Duché S.A." en in de loop van de twintigste eeuw groeide het bedrijf uit tot een oppervlakte van ongeveer 80 ha. In 1964 werd het overgenomen door de Limburgse maatschappij "Produits Chimiques de Tessenderloo N.V.". Vanaf 1983 werden de verschillende filialen van deze maatschappij gegroepeerd onder de benaming Tessenderlo Chemie.

Heden bestaat het bedrijf uit een indrukwekkend geheel van functionele bedrijfsinstallaties en -gebouwen, gevat tussen de Zenne en de Willebroeksevaart. Van het oorspronkelijke gebouwenbestand resten slechts enkele muurfragmenten en een turbinehal van 1919, nu in gebruik als thermische centrale met twee koelgroepen en drie compressoren.

Baksteenbouw van twee bouwlagen op rechthoekige plattegrond, drie + vijf traveeën, onder zadeldak van golfplaten. De structuur is gedeeltelijk aan het oog onttrokken door installaties en leidingen. De noordwestelijke gevel vertoont gecementeerde muurbanden, een aflijnende, klimmende fries en een verhoogd middengedeelte onder gebogen waterlijst met gestrekte uiteinden; de top draagt het jaartal 1919 in een gecementeerde gevelsteen. Gedichte steekboogpoorten op de begane grond, hogerop grote rondboogvensters met gebetonneerde tussenstijlen en houten roeden. Grenzend aan de noordoostelijke zijde ligt het voormalige elektrische gedeelte van de centrale. De zuidwestelijke gevel wordt geritmeerd door lisenen waartussen grote, gedeeltelijk gedichte rondboogvensters.

Interieur met structuur van gewapend beton, deels betegelde wanden, een originele metalen brug (Forces 12 Tonnes) en metalen spant; drie centrifuges met ertussen een onderhoudsgang; de oorspronkelijke stoombuizen zijn verdwenen.