Vijfhoekig plein aangelegd in 1841. Met de aanleg van de spoorweg in 1839, ontstaat de Stationswijk, waarvan het Stationsplein, toen de Guldenspoorenplaats genaamd, het centrum uitmaakt. Met de aanleg van de spoorweg worden de oude stadsgrachten die liepen over de huidige Sint-Jorisstraat en de Oude Vestingstraat verlegd naar de huidige Tolstraat en de Roeland Saverystraat. Voor de aanleg van de Stationswijk doet men beroep op architect J.-P. Cluysenaer, die een plan voor de aanleg van de nieuwe straten (van Oost naar West: Doornikselaan, Burgemeester Reynaertstraat, Stationsstraat, Koning Albertstraat en Tolstraat) in pentagonale vorm ontwerpt, en die het station met het centrum van de stad verbinden. Tussen 1840 en 1847 wordt de Stationswijk bebouwd volgens een zeer stringent plan van aanleg. De stadsarchitect en een bijzondere bouwcommissie waken over de toepassing van alle voorschriften en controleren de bouwplannen, waardoor de neoclassicistische bouwstijl het kwartier domineert. Het voorlopig station, gelegen ten zuiden van het plein, wordt opgetrokken circa 1841 en wordt in 1857 vervangen door het definitief stationsgebouw, dat tijdens de bombardementen in 1944 zwaar beschadigd wordt en vervangen wordt door het huidige gebouw in 1956.

Rondom het plein worden in 1842 verschillende grote gebouwen, typisch voor de stationsbuurt, gebouwd, voornamelijk hotels en restaurants. De verschillende panden, opgetrokken in neoclassicistische stijl vormen een homogeen geheel, dat in de jaren 1960 wordt doorbroken door de bouw van verschillende appartementsgebouwen.