Als voormalige afhankelijkheid van de benedictijnenpriorij van Bierbeek, in 1562 opgevolgd door de Faculteit van Theologie van de Leuvense universiteit, vormt de in baksteen en Gobertange opgetrokken Sint-Remigiuskerk een architectuurhistorisch belangrijke plattelandskerk. Met een minstens tot de 16de eeuw opklimmende oudere kern illustreert het van 1747 daterende twee traveeën diep, éénbeukig schip met ingebouwde westtoren voorzien van een halsvormig belijnde westgevel met plattebanddecor een vroeg classicisme met duidelijke reminiscenties aan de laatbarok. Daarnaast getuigen het in 1863 toegevoegde neoclassicistisch transept en door sacristieën geflankeerd driezijdig gesloten koor van een eenheidsvisie waarbij door een herhaling van het vroeg 18de-eeuws idioom een stilistisch homogeen uitzicht werd gecreëerd.
De dominante, beeldbepalende inplanting op een heuvel wordt bijkomend onderstreept door de omkadering met een ommuurd kerkhof dat typologisch één geheel vormt met de kerksite.

De door pseudo-kruisribgewelven en classicistische geïnspireerde pilasters gestructureerde binnenruimte wordt gestoffeerd door overwegend 18de-eeuws meubilair, 17de-eeuwse schilderijen, 17de- en 18de-eeuwse houtsculpturen en eind 19de-eeuwse glasramen.