opgetrokken in 1906-1907 tijdens het rectoraat van A. Hebbelynck als eerste uitbreiding van en als formele pendant van het naastgelegen anatomisch amfitheater (1876-1877) waarmee het ter hoogte van de toegang tot de medische campus een monumentaal poorteffect creëert, getuigt het Pathologisch Instituut zowel van de geleidelijke invoering als van het toenemend belang van de experimentele analyses in de medische praktijk.

in casu architectuurhistorische waarde: het specifieke bouwprogramma - verschillende laboratoria en anatomische musea, een auditorium voor 80 studenten en een conciërgerie - werd door Vincent Lenertz (1864-1914), één van de naaste medewerkers van Helleputte, vertaald in een functionele, laat neogotische vormgeving die bijzonder representatief is voor zijn latere oeuvre. Zijn eclectisch, regionaal getint traditionalisme komt voornamelijk tot uiting in een symmetrische ordonnantie verlevendigd met risalietvormige accenten, een beperkt, constructief gebruik van natuursteen en een verzorgde detaillering. Uitwendig vrijwel gaaf bewaard wordt het sobere interieur voornamelijk getypeerd door de breed opgezette en met tudorbogen en hardstenen trappen gearticuleerde traphal en door het met pitchpine zitplaatsen uitgeruste kleine, rechthoekige auditorium.