Verbost parkje met verdroogde bronvijver en enkele beuken, aangelegd op een sterk hellend terrein bij een kasteeltje met huidig voorkomen uit 1892.

Het 3 ha groot goed in het gehucht Grimmertingen, ligt op een hoogte van 102,5 meter, het hoogste punt van de omgeving, op sterk geaccidenteerd terrein. De plek wordt ook de Ghelinberg genoemd naar de familie Fontaine de Ghelin die het in de 19de eeuw in eigendom had. Op het Primitief kadasterplan van 1810-1841 wordt op dit perceel een grote gesloten hoeve (perceel nr. 552) genoteerd met vierkante binnenplaats, waarbij een jachthuis, een hooiweide en een boomgaard hoorden. Fernand Fontaine de Ghelin was in de burgemeestersfamilie du Vivier ingehuwd, die in 1857 de nu geamputeerde windmolen aan de overkant van de straat had gebouwd. Hij bouwde het eerste door brand beschadigde gebouw (het jachthuis?) opnieuw op in 1892, jaartal aangegeven in een windvaantje op het dak. Zijn initialen FG stonden op een tweede, verdwenen exemplaar. Het kasteel stond lange tijd leeg en was tot bijnaruïne vervallen toen de familie de Ghelin het in 1982 aan een groepje eigenaars verkocht; die verdeelden het in verschillende woningen.

Het gebouw, in een verwaterde eclectische stijl eigen aan de laatste jaren van de 19de eeuw, vertoont een gelede plattegrond en leien daken en is verrijkt met vierkante en ronde hoektorens, uitspringende traveeën met trapgevels of kantelen met arkeltorentjes. Het baksteenmetselwerk is nu wit geschilderd – prentkaarten tonen dat dit aanvankelijk niet het geval was – met zichtbaar gelaten bouwelementen in grijze natuursteen. Het houtwerk van de ramen werd vernieuwd maar niet geschilderd. Het koetshuis en de stallingen werden grondig verbouwd.

In 1892 moet ook het parkje zijn aangelegd, maar bij gebrek aan onderhoud als park is de structuur vandaag moeilijk leesbaar. Het terrein daalt sterk af naar het noordoosten en het park bezat eertijds een open, door bruine beuken begeleid perspectief dat duidelijker moet zijn geweest dan nu. Op het laagste punt ligt een door een bron gevoede langwerpige vijver, die echter al jaren met droogte te kampen heeft. Watertekort voor de molen die hier eertijds lag, was immers ook de aanleiding geweest voor de bouw van de windmolen. Het terrein vertoont veel opslag van berk, es en esdoorn en de onderbegroeiing bestaat uit speenkruid en bosanemoon.

Van de oudste aanlegperiode blijven enkele bomen over, onder meer twee gewone beuken (Fagus sylva­tica) (255 cm) bij de gekasseide parkeerstrook en een bruine beuk (Fagus sylvatica 'Atropunicea') (365 cm) bij het grasveld. Naar verluidt werden veel oude eiken geveld. De andere oude bomen zijn moeilijk bereikbaar door de verboste toestand. Vooral rond het huis gebeurden de laatste 25 jaar nieuwe aanplantingen, onder meer met bolaccacia, tamme kastanje (Castanea sativa) en tulpenboom (Liriodendron tulipifera) ten noorden. Aan de rand van het grasveld staat nog moerbei (Morus nigra) en zwarte okkernoot (Juglans regia).