Voormalig stedelijk badhuis uit het interbellum, qua uitzicht verwijzend naar de nieuwe zakelijkheid en op het kadaster geregistreerd in 1939. De oprichting van een openbare badinstelling kaderde in de toenemende zorg om de volksgezondheid in een industriële omgeving.

Vrij sobere baksteenarchitectuur met verspringende volumes van drie traveeën en één à twee bouwlagen onder plat dak, gemarkeerd door rechthoekige muuropeningen onder sterk uitspringende, arduinen druiplijsten. Tijdens de inventarisatie (najaar 2002) was de renovatie aan de gang: de gevels werden beraapt en voorzien van aluminium schrijnwerk; het interieur behield de oorspronkelijke indeling en een aantal gedeeltelijk betegelde wanden.