Tijdens de werfbegeleiding en het vlakdekkende onderzoek aan de Falconrui werden vooral puinkuilen, een gracht, kuilen, lagen, en muur- of vloerresten aangetroffen. Daarnaast werden ook drie inhumatiegraven aan het licht gebracht waarin zeker vijf individuen werden teruggevonden. De muren en vloeren zijn terug te brengen tot historische bebouwing op het terrein. Aan de hand van de historische gegevens en de archeologische vondsten is er een fasering op te maken gaande van de 14de tot de 20ste eeuw.

Sporen van vóór de 14de eeuw zijn niet teruggevonden binnen het plangebied. Het gebied was vermoedelijk ongebruikt en ingenomen door natte/drassige gronden (overstromingsgebied van de Schijn), aan de rand van een droge zandige rug. Met de nieuwe, vierde stadsuitbreiding in de periode 1314-1410 kwam het plangebied binnen de stadsomwalling te liggen. De vroegste sporen van het landgebruik gaan terug tot (ontginnings)kuilen en een gracht langsheen de Falconrui. Deze zijn waarschijnlijk in de 14de eeuw te dateren. De gracht had wellicht tot doel om het land te draineren om de natte gronden in gebruik te nemen.

Vanaf het begin van de 16de eeuw maakte het terrein deel uit van de bezittingen van het Godshuis Van der Biest, dat ten oosten grenst aan het plangebied. Uit deze periode zijn drie grafkuilen met vijf inhumatiegraven teruggevonden. De vijf individuen bestonden namelijk uit drie volwassen mannen en twee volwassen vrouwen. De aanwezigheid van mannen en vrouwen duidt er op dat hier vermoedelijk niet de zusters van het Falconklooster lagen begraven, maar gewone burgers uit Antwerpen. Alles bij elkaar genomen lijken de ziekteverschijnselen bovendien een indicatie te zijn van een relatief lage sociale klasse: slechte hygiënische leefomstandigheden, een lage weerstand en/of een tekort aan voedingsstoffen en (zeer) zware fysieke belasting.
Tegen het tweede kwart van de 16de eeuw kwam het terrein in bezit van de kloosterzusters en maakte het deel uit van het Falconklooster en dit tot het laatste kwart van de 18de eeuw. In deze periode bleef het terrein vermoedelijk onbebouwd. Wel werd er wellicht een waterput aangelegd in de (nog steeds ommuurde) tuinzone.

Pas op het einde van de 18de eeuw verschijnt de eerste bebouwing binnen het plangebied. Het betreft een vloer en een bijbehorend muurtje. In de voegen van de vloer werd een liard van de Oostenrijkse Nederlanden uit de tweede helft van de 18de eeuw teruggevonden. Vermoedelijk werd op het einde van de 18de/begin 19de eeuw de bestaande vloer hernieuwd. Ook worden er langs weerszijden van de vloer nieuwe muren opgetrokken. Deze vloer en muren kunnen misschien in verband gebracht worden met de gebouwen die aanwezig zijn op het Primitief kadaster. Niet veel later wordt de vloer opnieuw aangepast. Bovenop de nieuwe vloer werd een munt aan het licht gebracht. Het betreft een halve cent van Willem I of Willem II en kan gedateerd worden in de eerste helft van de 19de eeuw. Ook aan de Falconrui zelf verschijnt in deze periode (nieuwe) bebouwing.

Tot in het midden van de 20ste eeuw kent het plangebied grote en ingrijpende wijzigingen. Langsheen de straatzijde worden nieuwe woningen opgetrokken met vrij grote en diepe kelders (Falconrui nummers 27, 29 en 31). Deze kelders hebben mogelijk oudere sporen/structuren (deels) vernietigd. Delen van deze kelders en gebouwen werden geregistreerd tijdens de opgraving.