De parochiekerk Sint-Martinus, een neoclassicistisch gebouw in 1843-1844 ontworpen door L. Jaminé, bij een westertoren van 1818 met Romaanse kern, ligt op een hoogte temidden van het kerkhof dat twee niveau's heeft: het oudste bij de kerk en de uitbreiding op straatniveau uit de eerste jaren van de 20ste eeuw. De bakstenen borstwering met zware dekstenen langs de lange trappen naar het westportaal zijn aan weerszijden onderbroken door 19de-eeuws hekwerk van giet- en smeedwerk, met onderaan een ingangshek en bij de kerkdeur een afsluithek.

Het afsluithek staat op een bakstenen muurtje met deksteen van blauwe hardsteen, is verankerd in de kerkgevels, onderbroken door de hardstenen pijlers met piramidale deksteen van de kerkhofpoorten en wordt bij de trap beëindigd door een gietijzeren zuil met gecanneleerde schacht, versierde sokkel en geprofileerde bol met kruis. Het hek bestaat uit ronde spijlen met lanspunten in een vierkante onder- en bovenregel en het poorthek heeft siervaasjes op de makelaar en stijlen en bovendien nog onderspijlen die teniet lopen op de dubbele tussenregels. De ingangshekken zijn verwerkt in de afgesnuite hoek aan de voet van de trappen en bestaan uit een voetgangersdeur en een afsluithekje op een bakstenen muur, gevat tussen monolitische arduinen pijlers met twee verschillende dekstenen: een eenvoudige piramidevorm en een met geprofileerde, afgeknotte piramide van blauwe hardsteen. De hekken zijn alle van hetzelfde model.