Voormalige woning van beeldhouwer Roemaet. De woning met atelier die beeldhouwer Roemaet in 1903 door V. Lenertz liet bouwen is ingeplant op een vrij breed en diep perceel halverwege de Diestsevest. De keuze van het terrein werd ongetwijfeld bepaald door de strategische ligging vlakbij de spoorweg en de vaart, wat aanzienlijke voordelen opleverde voor vervoer en levering. Deze vier traveeën brede rijwoning met twee bouwlagen is een ruime herenwoning waarbij de koetspoort in de rechter travee oorspronkelijk de verbinding vormde met het beeldhouwersatelier achterin de tuin dat tijdens de Tweede Wereldoorlog volledig vernield werd.

Dat in 1903 de neogotiek zich in een eindfase bevond blijkt uit het feit dat Lenertz hier opteerde voor een overwegend neotraditionele vormgeving met gebruik van streekeigen materialen zoals machinaal vervaardigde Boomse baksteen en blauwe en witte natuursteen. Volgens het kontrakt met de Leuvense aannemer Gaston Rabon werden deze materialen door Roemaet zelf ter beschikking gesteld. Alhoewel qua structuur en gevelopbouw weinig verschillend van eerdere neogotische realisaties, refereert de geveldetaillering voornamelijk aan de zogenaamde traditionele bak- en zandsteenstijl. Dit komt sterk tot uiting bij de sterke horizontale geleding met zware natuurstenen plint, speklagen en kordonlijsten. Ook de geblokte venster- en deuromlijstingen en de traditionele topgevel die hier een risalietvormig accent vormt boven de derde travee, wijzen in die richting. De verhoudingen en indeling van de twee- en driedelige vensters verwijzen nog duidelijk naar het traditionele kruisvenster niettegenstaande enkel het venster van het salon van een stenen kruis werd voorzien. Enigszins afwijkend van het globale concept zijn de twee arduinen balkons met balusterborstwering op de verdieping.

De poortdoorgang in de rechtervleugel leidde oorspronkelijk via een overdekte binnenkoer naar het atelier in de tuin. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het echter bij een bomaanslag, die de achterliggende spoorlijn viseerde, volledig vernield. Het huidige bijgebouw zou volgens ooggetuigen slechts een verkleinde versie zijn van het oorspronkelijke volume. Ook de nieuwe woning werd beschadigd, maar nadien in oorspronkelijke staat hersteld.

Ook het planconcept is zeer traditioneel opgevat. Boven een souterrain bevinden zich de leefruimten, gegroepeerd rond een centrale dwarsgang met rechts het bureel en het ruime trappenhuis, links het salon en de eetzaal met aanleunende veranda. In een smallere dwarsvleugel die aansluit op de traphal, bevinden zich keuken en sanitair.

De verdieping ten slotte, bereikbaar via een indrukwekkende neogotische bordestrap, telt vijf kamers gegroepeerd rond een L-vormige gang.

Interieur. Het was Roemaet zelf die verantwoordelijk was zowel voor de stoffering als meubilering in neogotische stijl. Tot bij het overlijden van de jongste dochter Roemaet bleef heel de inboedel intact. Nadien werd het originele meubilair openbaar verkocht waarbij twee kasten in het Stedelijk Museum belandden. Vermoedelijk bleef de neogotische binnenafwerking, alleszins op het gelijkvloers, bewaard. Volgens het fotomateriaal van het KADOC gaat het om tegelvloeren met geometrische motieven, parketvloeren, lambriseringen, stucplafonds, dubbele deuren in "slavonische eik" versierd met briefpanelen en glas in lood, twee Vlaamse schouwen en een indrukwekkende bordestrap.