Restanten van de zogenaamde sifons, de hevelduikers waarmee het Schipdonk- en Leopoldkanaal onder de Damse Vaart werden geleid. Bij uitbreiding ging deze naam gelden voor de omgeving rond deze constructie, gekenmerkt door grote bedrijvigheid in steenbakkerijen en aanlegplaatsen langs de Damse Vaart en de bijhorende herbergen.

Vanaf 1811 wordt op initiatief van Napoleon een poging ondernomen om Brugge te verbinden met de Schelde door de aanleg van de Damse Vaart. In 1847 wordt het Leopoldkanaal gegraven om het oppervlaktewater in de streek af te voeren, en in 1855 wordt ten westen daarvan het Schipdonkkanaal gegraven om het water van de Leie naar de zee af te voeren. Deze parallelle afleidingskanalen zijn in de volksmond gekend als "De Blinker" en "De Stinker".

Waar deze twee kanalen de Damse Vaart kruisen, worden twee kunstwerken opgericht, waardoor de twee afleidingskanalen onder de Damse Vaart doorlopen. Het plan voor de sifon van het Leopoldskanaal wordt goedgekeurd in Luik op 24 februari 1847. Het water in het Leopoldkanaal vloeit onder de Damse Vaart door middel van vier openingen met een breedte van zes meter en een hoogte van drie en een halve meter. Het plan voor de sifon van het Schipdonkkanaal wordt opgemaakt door ingenieur Pierard uit Gent op 24 juni 1845 en wordt vier jaar later goedgekeurd door minister Frère-Orban. Deze sifon heeft vijf openingen met een breedte van ruim vijf meter en een hoogte van ruim drie meter.

De beide sifons worden tijdens de Tweede Wereldoorlog om militaire redenen gedynamiteerd door de Franse genie. Na de oorlog worden ze niet meer hersteld, waardoor geen scheepvaart meer mogelijk is van Brugge naar Oostkerke. Er worden enkele dammen opgericht om te voorkomen dat het afleidingswater in de Damse Vaart terecht komt en om de scheepvaart weer mogelijk te maken tussen Brugge en de sifons bij Oostkerke.

Van de natuurstenen kopmuren zijn enkele restanten bewaard.