Ten gevolge van onder meer industrialisatie, kende Halle een sterke bevolkingsgroei. In Buizingen werd de nood aan huisvesting opgevangen door de uitbouw van een tuinwijk omstreeks 1921-1922. De huisvestingsmaatschappij Société régionale des Habitations à Bon Marché des Cantons de Hal, Lennick-Saint-Quentin et Meele vertrouwde het ontwerp toe aan architect Camillie Damman, die voor de maatschappij gelijktijdig de ontwerpen maakte voor de tuinwijk Biezeweide in Halle. De wijk werd gebouwd in twee bouwfases van 50 en 26 woningen, onder leiding van aannemer Van Eycken (Brussel). De tuinwijk is ingeplant ten zuidwesten van de Alsembergsesteenweg. De loodrechte as vanaf deze steenweg, geflankeerd door diagonaal geplaatste hoekwoningen, splitst zich rond een langgerekt plein. Hierrond zijn symmetrische, tweelaagse koppelwoningen met twee tot zes wooneenheden geschikt, voorzien van voortuinen. De bakstenen woningen zijn traditionalistisch vormgegeven, eventueel met invloeden van de cottagestijl, en met eveneens in de lijn van de tuinwijkgedachte een grote zin voor variatie in onder meer de muuropeningen. Karakteriserende elementen zijn de speelse, doorlopende daken en de vooruitspringende traveeën of woningen onder punt-, tuit- of trapgevelvormige verhogingen. Na de Tweede Wereldoorlog werd de tuinwijk uitgebreid met bebouwing aan het plein en langs de hierop aansluitende Kortestraat en Zonnelaan. De eenvoudige bakstenen koppelwoningen werden ontworpen door architecten Roger Dejeneffe en Joseph Thomas omstreeks 1950. Het merendeel van de wijk is thans in privébezit en onderging hierdoor individuele aanpassingen, die het karakter van het ensemble sterk verstoren. Ook werd een deel van de woningen vervangen door nieuwbouw.

Ten zuiden van de tuinwijk kwam eveneens in de vroege jaren twintig een woonwijk tot stand, zogenaamd Cité Bollinckx. Deze arbeiderswijk was immers opgericht in functie van de nabijgelegen S.A. Les Nouvelles Usines Bollinckx. De wijk omvatte een 136-tal koppelwoningen langs rechte assen rondom een centraal plein. De Hervé Nihoullaan vormt de verbinding met de Tuinwijk. De wijk werd in 1941 aangekocht door de Samenwerkende vennootschap voor huisvesting te Huizingen. Deze maatschappij breidde de cité verder uit omstreeks 1949 met 30 woningen aan de Watertorenstraat ontworpen door de Antwerpse architect Frans De Groodt en gerealiseerd door aannemer De Belder (Huizingen). De wijk werd midden jaren vijftig vervolledigd met tien woningen aan de Korenbloemweg. Ook deze wijk is door individuele aanpassingen en nieuwbouw verstoord. Door een fusie tijdens de jaren negentig tussen de huisvestingsmaatschappijen van Halle en Huizingen zijn beide wijken thans nog voor een deel in het bezit van sociale huisvestingsmaatschappij Woonpunt Zennevallei.

Deze wijken werden binnen de thematische inventarisatie van het sociale woningbouwpatrimonium niet geselecteerd als bouwkundig erfgoed omwille van de zware aantasting van de erfgoedwaarde.