Tuinwijk gelegen in het zuidelijke deel van het gehucht, tussen de Groenstraat, de Sobrystraat en de Olmstraat.

Kaderend in de woningnood na de Eerste Wereldoorlog werd op 11 oktober 1919 een wet afgekondigd waardoor de "Nationale Maatschappij voor Goedkope Woningen en Woonvertrekken" werd gesticht, naderhand uitgegroeid tot de "Nationale Maatschappij voor de Huisvesting". In Vilvoorde werd op 11 september 1920 overgegaan tot de oprichting van de "S.A. Le Foyer Vilvordien", waaraan later de Nederlandstalige vennootschapsnaam "De Vilvoordse Haard" werd toegevoegd. Naderhand groeide deze maatschappij uit tot de "Inter-Vilvoordse Maatschappij voor Huisvesting". Opmerkelijk in Vilvoorde was de deelname van talrijke daar gevestigde bedrijven die door hun medewerking aan de oplossing van het huisvestingsprobleem hun bekommernis voor hun arbeiders lieten blijken. De eerste gronden die in opdracht van de toenmalige huisvestingsmaatschappij werden aangekocht, lagen in de Sint-Antoniuswijk (Faubourg), meer bepaald in de Perksestraat en de Hoveniersstraat. Nadien werd de bouwactiviteit verschoven naar de wijk Far West, onder meer naar de gronden die werden geschonken door de firma Duché; als eerbetoon werd de wijk genoemd naar de in de Eerste Wereldoorlog gesneuvelde Maurits Duché, achterkleinzoon van Marius Duché, de stichter van de Duchéfabrieken te Vilvoorde. De eerste huizen werden gebouwd in het noordelijke deel tussen de Groenstraat en het latere Maurits Duchépark en werden op het kadaster al ingetekend in 1921; de latere uitbreiding in zuidelijke richting tot aan de Sobrystraat en in oostelijke richting tot de Olmstraat werd geregistreerd op het kadaster in 1925.

Het oudste gedeelte van de wijk werd ontworpen als een harmonisch ensemble van per vier of per zes gekoppelde panden, vaak met meerdere woongelegenheden, vooraan met kleine, meestal omhaagde voortuintjes, achteraan voorzien van een grote tuin. Het centrale plein werd in de jaren 1930 ingericht als park.

De uit baksteen opgetrokken woningen van twee à drie traveeën en twee bouwlagen onder schilddaken, vertonen lichte varianten, doch telkens met neotraditionele reminiscenties. Aan de Groenstraat en de Olmstraat sluiten een aantal woningen qua uitzicht in vereenvoudigde uitvoering aan bij dat van de tuinwijk.