in casu cultuurhistorische en architectuurhistorische waarde:
Het Diksmuidse begijnhof is een getuige van de begijnenbeweging, een kenmerkend en uniek fenomeen voor de zuidelijke Nederlanden. Deze autonome, vrome vrouwenbeweging kwam voornamelijk in de 14de en 15de eeuw tot volle bloei, aan de rand van de stad, maar verankerd in het stedelijk weefsel. Anders dan gewone kloostergemeenschappen, legden de begijnen enkel tijdelijke geloften af en geen gelofte van armoede; dit maakte hen mogelijk uit te groeien tot economisch zelfstandige en soms welvarende gemeenschappen op basis van industrie (lakenproductie), landbouw (een grote boerderij) en handel.
Als pleinbegijnhof geeft het Diksmuidse begijnhof ons een beeld van de steden en het wonen in vervlogen tijden. Het betreft een geslaagd evenwicht tussen individueel en sociaal gericht wonen, tussen bebouwing en open ruimte, tussen steen en groen, een module, die tijdens jaren 1920 in de tuinwijkgedachte werden opgenomen.
Als enig begijnhof in Vlaanderen dat na de Eerste Wereldoorlog werd herbouwd in een historiserende stijl, naar ontwerp naar de voor de Diksmuidse wederopbouw belangrijke architect J. Viérin.