Gelegen tussen de Paardenmarkt en de recentere Oostlaan (een gedeelte van de ringexpresweg). Achter de noordwestelijke straatzijde loopt de Vleterbeek.

De straatnaam verwijst naar de plaats aan de zuidoostelijke stadsrand, in de volksmond 'De Kom(p)', waar in 1557 een sluis of 'Speye' ('Speyekom') werd gebouwd op de vanaf 1367 gekanaliseerde Vleterbeek (de Poperingevaart, zie de stadsinleiding). Deze sluis regelde de waterstand van de Vleterbeek binnen de stad en tevens van de nieuwe vaart, de 'Hooge Vaart', die van de sluis tot aan de plaats buiten de stad, het 'Reepken', evenwijdig met en op korte afstand van de Vleterbeek werd gegraven. De 'Hooge Vaart' sloot ter hoogte van het 'Reepken' opnieuw aan bij de Vleterbeek.

De Vleterbeek werd tussen 'Kom' en 'Reepken' de 'Leugenbeke' genoemd omwille van haar onbevaarbaarheid op dit gedeelte; aan het 'Reepken' bevond zich een overtoom. Sindsdien verdwenen infrastructuur omvat onder meer de demping van de 'Hooge Vaart' circa 1900, en het slopen van de sluis aan 'De Kom' in 1969.

Nabij het kruispunt met de Switch Road stond vroeger de Kalkzakmolen, waarnaar de hier behouden herbergbenaming 'De Kalkzak' verwijst.

Op de Vander Maelenkaart (1840-1845) is de straat nog nauwelijks bebouwd. Heden heeft ze vooral een woonfunctie. Sinds het laatste kwart van de 19de eeuw was er ook de inplanting van de voormalige gemeenteschool, heden jeugdcentrum (nummer 26). Deze is gelegen tegenover de lange bakstenen muur die het oudere klooster- en schooldomein der Grauwe Zusters Penitenten aan de zuidoostelijke straatzijde afsluit (zie Bruggestraat nummer 14-16). Beeldbepalend is hier ook de kloosterschuur die kan gedateerd worden in 1762 door middel van lichtere bakstenen. Verderop, in noordoostelijke richting, vertoont de straat een heterogene, niet aaneengesloten en ten opzichte van de rooilijn verspringende bebouwing met arbeiders- en burgerhuizen van één à twee bouwlagen, uit de tweede helft van de 19de eeuw en voornamelijk uit de 20ste eeuw. Op enkele uitzonderingen na zijn deze architecturaal gezien weinig belangrijk. De 19de-eeuwse bebouwing bestaat vooral uit lage arbeiderswoningen met aangepaste muuropeningen waardoor de typische kozijnconstructies verdwenen; vernieuwde gevelparementen, onder meer nummer 51, 53 ook verhoogd met één bouwlaag, maar oorspronkelijk deel uitmakend van lage eenheidsbebouwing met drie arbeiderswoningen onder geknikt doorlopend zadeldak, waarvan alleen nummer 55 werd behouden.