In de kerk hangt een schilderij die Cyriel Verschaeve voorstelt, geschilderd door kunstschilder Debondt.

Ommuurd en vergroend kerkhof met een collectie graftekens. Het geheel geeft een goed beeld van de Vlaamse funeraire cultuur in de 19de en de 20ste eeuw.

Historiek

De kerk en het kerkhof van Alveringem illustreren de eeuwenoude grafcultuur in een Vlaams dorp. Cenotafen in de kerk herinneren aan het verbod op kerkbegravingen in 1784 terwijl de graftekens op het kerkhof de evolutie van de 19de en 20ste eeuw illustreren.

Volgens de laat-18de-eeuwse Ferrariskaart was het rechthoekige kerkhof ten westen en ten noorden omgeven door een gracht, ten oosten door een haag en ten zuiden door een muur met mogelijk ten zuidoosten een gebogen toegangspartij. De Atlas der buurtwegen uit 1840 toont dan weer ten noorden en westen een haag en ten oosten en zuiden een muur. In het zuidwesten volgt de muur een schuin tracé. Op het kerkhof groeiden zeker reeds in de 19de eeuw lindebomen. Bij het begin van de 20ste eeuw was het kerkhof omgeven door een dubbele bomenrij.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog fungeerde het kerkhof van Alveringem als oorlogsbegraafplaats voor Belgische gesneuvelden. In 1922 werden de gesneuvelden gerepatrieerd of overgebracht naar een Belgische militaire begraafplaats. Enkel de gesneuvelden van Alveringem bleven ter plaatste. Cyriel Verschaeve (1874-1949) werd in 1973 haaks op het omlopende pad begraven en in 1986 werden de Alveringemse oorlogsslachtoffers naast hem gelegd waardoor een militair perk ontstond.

In 1968 werden het kerkhof ten noordoosten verkleind bij een dorpskernherwaardering. Het noord-zuid lopende pad naar het kerkportaal was geruime tijd het enige echte pad op de begraafplaats. Graftekens waren er naar het pad gericht terwijl alle andere graftekens oost-west gericht waren. In 1986 werd een deel van het kerkhof heringericht zonder rekening te houden met de historische oriëntatie van de graftekens en de opdeling van het kerkhof.

Beschrijving

Het vergroende kerkhof is omgeven door een witgekalke bakstenen muur, grotendeels onder een ezelsrug. Tegen de zuidelijk kerkmuur staat een uitzonderlijk grote pissijn onder een afdak. De officieuze begraafplaats voor de pastoors van de gemeente ligt voor het calvariekruis welke ophangt tegen de zuidelijk transeptarm.

De graftekens op het kerkhof geven een overzicht van de funeraire vormgeving van het midden van de 19de eeuw tot naoorlogse periode en dat voor alle rangen en standen van de dorpsgemeenschap. Opmerkelijk is de grote densiteit aan graftekens. Het kerkhof geeft een rijk beeld van de verschillende types aan graftekens en de gebruikte materialen op een plattelandskerkhof, en dat doorheen de laatste 150 jaar. Ten zuiden van de kerk bevinden zich voornamelijk de 19de-eeuwse graftekens en exemplaren uit de eerste helft van de 20ste eeuw, terwijl ten noorden, als gevolg van de herinrichting in 1986 recentere graftekens bewaard bleven. Ter hoogte van de westtoegang ligt het kinderperkje met miniatuurversies van graftekens. Ze dateren uit het interbellum tot het einde van de 20ste eeuw.

Op het kerkhof bleven cippes, stèles – al dan niet met zerken of graftuinen –, kruisen, zerken, stèles met kruisen en boomstamkruisen bewaard. De meeste graftekens zijn opgetrokken uit hardsteen maar ook beton, gietijzer, hout en graniet komen er voor. De gangbare stijlen zijn er in uitzonderlijk ruime mate terug te vinden: neoclassicisme, eclecticisme, neogotiek, art deco, voor- en naoorlogs modernisme. Vele graftekens zijn voorzien van tekstplaten in marmer of marbriet en applicaties in porselein en metaal.

In het zuidoosten van het kerkhof ligt een klein ereperk met negen heldenhuldezerken. Acht daarvan zijn witgeschilderd en de letters gezwart. Voor twee heldenhuldezerken ligt een witmarmeren zerk met de afbeelding van een Vlaamse leeuw. Centraal staat de hardstenen, hoger uitgewerkte heldenhuldezerk voor Cyriel Verschaeve.

Tot de opmerkelijkste graftekens behoren onder andere dat van Robert Leuridan (1915-1938) dat als enige bekende exemplaar in Vlaanderen het embleem van Verdinaso draagt, de burgerlijke slachtoffers van het bombardement van 29 mei 1940 onder betonnen kruisen, een kransendoos op het grafteken Samoey, het grafteken Cornelis-Mulle met een treurende engel door Villeroy en Boch, de zwart granieten zerk Vandermeeren-Desmedt met bekronende witmarmeren engel.

Het plaatsbezoek vond plaats in mei 2021.

Bouwers van het oorspronkelijk orgel zijn Pieter van Peteghem en zoon Lambert-Benoît (Gent); het bouwjaar is te situeren tussen 1769 en 1786. Verbouwingswerken vonden plaats in 1897, door Frederik Loncke, die toen in Alveringem woonde. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het pijpwerk gedemonteerd door de orgelbouwers Frans Vos (Zichem) en Emile Mezière (Herstal); het werd geborgen in Frankrijk en na de oorlog teruggebracht. In 1922 vraagt de pastoor aan orgelbouwer E.Kerkhoff (Brussel) of hij het gedemonteerde pijpwerk wil terugplaatsen. Het is niet bekend of Kerkhoff dit werk effectief uitgevoerd heeft. Totale ombouw van het instrument 1957-58, door Jos. Loncke en Zonen (Esen). Laatste revisie door Loncke Orgelbouw bvba (Zarren) in 1989.