De Alsembergsesteenweg vormt een onderdeel van de verbindingsweg tussen Alsemberg en Halle die aangelegd werd tussen 1826 en 1833. Het was de eerste grote ontsluitingsweg voor Dworp en Huizingen. De steenweg vormt een opvallende gebogen as in het landschap, parallel aan de Molenbeek. De weg die eerst van oost naar west loopt maakt ter hoogte van de kerk van Dworp een bocht in noordwestelijke richting. Ter hoogte de Kapittelbeek markeren de beekvallei, het kasteel Gravenhof, het Stenen Hof en de Sint-Barbarakapel de grens tussen de dorpskern van Dworp en het buitengebied van Huizingen. Tot 1939 was de steenweg afgeboord met olmen. In 1952 werd de weg verbreed en verdwenen de kasseien.

De steenweg bepaalde vooral de dorpskern van Dworp die volledig heringericht werd in de 19de eeuw bij de aanleg van de steenweg. Er ontstond een typische dorpsarchitectuur met dichte bebouwing, twee schoolgebouwen (nummer 3), de kerk, het gemeentehuis, bakstenen burgerhuizen (nummers 540, 541, 556, 559, 562, 564, 566, 598, 634, 642) en rijhuizen van twee bouwlagen (nummers 494, 626, 628), handelszaken met geglazuurde tegels ter hoogte van de kerk (nummers 584, 590), een herenhuis met gelijkaardige afwerking (nummer 570) en tot slot een stadshoeve annex herberg (nummer 529). In de nabijheid van de samenvloeiing met de Zevenborrebeek en de Molenbeek ligt de voormalige Graanmolen De Nayer (nummer 490) uit 1823. Het gebouwencomplex werd na 1951 omgevormd tot een landhuis. Het vrijstaande bakstenen burgerhuis (nummer 556) uit 1895 sluit aan bij de doorsnee-architectuur uit die periode. Bakstenen ruiten in gesinterde baksteen decoreren de gevel. De rijwoningen op de nummers 816 en 818 vormen een onderdeel van een reeks van zes laat-19de-eeuwse panden en worden gekenmerkt door een gevelafwerking uit het midden van de 20ste eeuw bestaande uit veelkleurige cimorné, mosaïverre en marbriet.